Bozar in Brussel

We wilden Brancusi graag zien in het Bozar-museum in Brussel. Meestal plak ik daar een lunch aan vast en dat doe ik het allerliefst bij WY. Helaas is WY er niet meer, dus ik moest een alternatief zoeken. Dat werd vanwege het gemak Bozar-restaurant. Getooid met 1 Michelinster en beroemd vanwege de croutes. Nu hou ik best van croutes, maar ik vind ze ook wat zwaar. Bovendien at ik de avond ervoor een 7 gangendiner, dus ik liet de croutes aan me voorbij gaan. Bozar is trouwens verhuisd. Het Bozar-café zit nu op de plaats waar ze eerst zaten, het restaurant zit aan de andere kant en is ook binnendoor bij het museum te bereiken. We kregen een fijne ronde tafel in een rustig hoekje van het behoorlijk volle en drukke restaurant, bestelden een aperitief (een glaasje Vermentino, 12€) dat nogal wat tijd nam om te komen en kregen de kaart.  Ook kwamen er aperitiefhapjes. Een soesje met kaas, een krokante cilinder met zalm en een kleine steak tartare. Alle drie behoorlijk smakelijke hapjes.

De kaart bestaat hier uit drie delen. Het à la carte gedeelte, 4 voorgerechten 39-59, 4 hoofdgerechten 59-89, 5 desserts incl. kaas 18.  De menu’s: lunchmenu 3 gangen 49, met wijn 69, dinermenu 3 gangen 54, met wijn 84, het menu Confiance, 5 gangen 89, met wijn 139 en het menu Casse-Croûte (zoals gezegd is de chef beroemd door zijn croûtes), 3 gangen voor 2 personen, per persoon 169. Dan rest nog het deel waarop zijn croûtes vermeld staan. Hiervoor verwijs ik graag naar de website.

Nadat we hadden doorgegeven dat we het menu Confiance wilden en de wijnkaart graag even wilden zien, kregen we de aperitiefkaart. Na drie keer vragen kwam uiteindelijk de wijnkaart, waaruit we een Anjou uit de Loire kozen. Die was niet meer voorhanden, waardoor het een Roussanne 2016 van Yves Cuilleron werd. De sommelier spreekt vreemd genoeg alleen Frans (geen Engels bedoel ik hiermee).

Een amuse verscheen. Een garnalenkroketje met wat dragongelei en een saus van garnalen. Een prima hapje, goed op smaak en de saus smaakte prettig naar garnaal.

Het eerste gerecht was gemarineerde zalm met schapenkaas en rode biet. De zalm was zeer zacht van smaak en paste goed bij de saus van de rode biet, waarin yuzu verwerkt was. De schapenkaas lag onder de zalm en voegde wat mij betreft weinig toe. Ook lag er een rolletje gemaakt van een lint van rode biet op het bord, wat kort gegaard was. Op de zalm wat ploffende bolletjes van biet en een emulsie waarvan de smaak moeilijk te detecteren was, maar wat wel prettig combineerde met de zalm en de kaas.

Het tweede gerecht bestond uit een salade van kort gegaarde knolselderij, brunoise gesneden en aangemaakt met mierikswortel. Op de salade een zwarte bol waarin jambon persillé zat, ham dus met peterselie simpeltjes gezegd. Aan tafel werd er een saus op basis van gerookte paling bijgeschonken. Ik vond dit een uitstekend gerecht.  Weer eens iets heel anders, onbekendere smaken die uitstekend combineerden en verrassend smakelijk waren.

We gingen verder met coquilles, groene kool, kaviaar en beurre blanc. In het bord een schitterende beurre blanc, heerlijk rins van smaak. De coquilles waren zeer kort gegaard en heel zacht. Ze waren doormidden gesneden en ‘gevuld’ met kleingesneden gegaarde groene kool. Het gerecht werd afgemaakt met flink wat kaviaar. Ook dit vond ik een uitstekend gerecht. Heel zacht van smaak en bijzonder door de toevoeging van de groene kool.

Het duurde helaas veel en veel te lang voor het hoofdgerecht verscheen. Zo lang zelfs dat we er een opmerking over hebben gemaakt en dat gebeurt eigenlijk vrijwel nooit. Het hoofdgerecht was contrefilet met eigen jus en diverse groenten. Ik trof een opzienbarende millefeuille van aardappel aan, mousseline van pompoen met veel kaneel, geroosterde prei en geblakerde sjalotjes. Het vlees was supermals en de jus was prima. Niet heel bijzonder verder, gewoon in orde.

Het dessert was een plaatje om te zien. ‘Appeltaart’, gemberijs, karamelsaus. Op het bord allereerst een cirkel van heerlijke brosse koek, waarop een lang lint van gemarineerde Granny Smith-appel lag. Op dat lint her en der wat bladgoud en aan tafel werd er karamelsaus over geschonken. Naast dit ‘appeltaartje’ lag een quenelle gemberijs. Heerlijk ijs met een volle gembersmaak, wat prima combineerde met de onderdelen van het ‘appeltaartje’.

Ik vond de balans in de gerechten deze middag opvallend goed. We sloten af met goede espresso, waarbij nog wat snoepjes kwamen.

Op de wachttijden na vond ik het een fijne maaltijd; deze keuken verdient attenter personeel. Of ik terugkeer weet ik nog niet, ik mis WY meer dan ik dacht.