Amarone in Rotterdam

Echtgenoot was jarig en dat moest gevierd worden. Dat deden we deze keer bij Amarone in Rotterdam. Door mij nog niet heel vaak bezocht, door de zonen nog nooit, door echtgenoot wat vaker, maar dat vond hij geen probleem.

Ik had gevraagd om een ronde tafel, maar die heeft men niet voor 4 personen, dus het werden er twee op de bank en twee op een stoel in de pijpenla met vanaf de bank zicht op de open keuken en vanaf de stoelen ook, want er hangt een hele brede spiegel. De chef was er deze avond niet.

Het duurde even voor we compleet waren, dus apart van elkaar bestelden we alvast een aperitief, een gin/tonic voor allemaal. Eerst kregen we de ginkaart om te kiezen en daarna kwamen de drankjes. Voor mij werd het een Bluecoat gin, die ik lekker vond. Erbij direct een broodje, zuurdesem, met boter. Brood en boter werden tot aan het hoofdgerecht telkens bijgevuld. Olie en zout stond al op tafel. Ook direct erbij drie hapjes, terwijl de vierde persoon er nog niet was. In een schaaltje pecannoten gezoet en gezouten, die ik wel aardig vond; ze hadden voor mij wel iets hartiger mogen zijn. In een ander schaaltje vier meringues van rode biet gevuld met eendenlever. Omdat we nog niet compleet waren, hebben we de hapjes een tijdje laten staan en dat was met de meringue niet zo’n goed idee, want de eendenlever ging lopen. Wat niet wegneemt dat het een lekkere meringue was. Tot slot voor alle vier een hartige Madeleine met crème van olijf. De Madeleine was helaas aan de droge kant.

Inmiddels waren we compleet en waren ook de laatste hapjes opgegeten. De dames van de bediening kwamen vragen of we de wijnkaart wilden zien, wat het geval was. Die wijnkaart is bijzonder mooi. Omdat we hier 5 gangen zouden eten via Diningcity besloten we tot driemaal een wijnarrangement. Water wilden we ook, bruisend en een karaf met ijs voor mij. 

Toen dat allemaal geregeld was kwamen er nog twee hapjes. Allereerst een cakeje met saffraan en pompoen, wat smakelijk was en ernaast een gamba met sesam en chilimayonaise. Met de beste wil van de wereld ontdekte ik geen gamba, maar wel buikspek. Heerlijk buikspek overigens, wat uitstekend combineerde met de sesam en de mayonaise, die er onder lag. 

Ook kregen we een amuse: aardappelsalade, haring, meringue van groene appel en schuim van rode biet. Een leuk idee, maar vreemd genoeg vielen de smaken volledig weg tegen elkaar. Nadat de amuse opgelepeld was bleef er geen smaak achter, redelijk vreemd om mee te maken.

In het glas kwam een Friendly Grüner Veltliner, Laurenz V. Kamptal 2013. Erbij tonijntartaar met mayonaise, sorbet van Bloody Mary. Niet te fijn gesneden tartaar van tonijn in een cirkel op het bord. In het midden een quenelle sorbet van Bloody Mary, die flink pittig (en dus erg lekker) was. Verder toefjes mayonaise, tamarillo, krokantjes van tonijn, sesam, wat bleekselderij en natuurlijk cressjes. Fijne smaken allemaal bij elkaar, een erg lekker gerecht dit. 

De tweede wijn was een Caladessa 2015, Herdade da Calada, Alentejo. Het gerecht was coquille Japanse stijl. Dat betekende drie coquilles, aan één kant gebakken. Erbij wat paddestoelen, paksoi en taugé en een aan tafel erbij geschonken saus met sambai. De coquilles waren prima van cuisson, de groenten waren fijn beetgaar en de saus verbond het geheel. Het sauskommetje bleef helaas niet op tafel.

We gingen verder met een glas Whiplash, Lodi, Zinfandel 2014. Het gerecht erbij is een signature gerecht van de chef: risotto. Om preciezer te zijn, risotto met een gepocheerd hoeve-ei en verse zwarte truffel. Aan tafel wordt er dan door de iets vriendelijker wordende bediening indien gewenst ruim parmezaanse kaas over heen geraspt. Over de risotto kan ik heel kort zijn: een absoluut uitstekend gerecht. Heerlijke risotto, een goed gepocheerd ei, truffel die te proeven is en lekkere parmezaanse kaas. Erg lekker!

Bij het hoofdgerecht kwam een Amarone, Giacomo Montresor 2013. Op het bord gepocheerde kalfshaas met een raviolo van eendenlever. Verder erbij tuinbonen, asperge, vers gehakte truffel en een aantal tafel erbij geschonken jus van ossenhaas. Ik ontdekte ook nog wat radijs en wat doperwtjes. Hele zachte smaken waren het, een beetje zout op het vlees maakte het iets hartiger. De raviolo had wat weinig smaak vond ik, het vlees was supermals en boterzacht. De groenten waren fijn beetgaar en de jus was mooi vol van smaak.

Bij het dessert kwam een glas Brancatelli Aleatico 2011. In vroeger tijden at ik regelmatig bij Brancatelli, tegenwoordig houdt de familie zich in Toscane bezig met een B&B en wijnbouw. Allereerst verscheen er een pré-dessert: een bonbon van yuzu met schuim van gemberbier, compote van mango, een krokantje van rijst en witte chocolade. Een leuk fris hapje!

Het dessert bestond uit kers. Savarin van en met kers, ijs van zoethout, twee bereidingen van amandel, schuim van kriekbier, meringue van kers, schuim van kers en een doormidden gesneden kers. Een fris en behoorlijk heftig in de zin van zwaar, dessert. Wel erg smakelijk!

Bij de espresso (slechts één kopje) en thee kwamen nog friandises. Voor drie personen, want een der zonen moest ons voortijdig verlaten. 

Vrij laat verlieten we Amarone. We hebben lekker gegeten, maar we misten een wow-gevoel. Op zich was alles in orde, maar ook niet meer dan dat.