Het restaurant van het Wereldmuseum

Na het bruisende werkgroepweekend met als afsluiting het diner op de zaterdagavond gingen we de zondag erna met twee vrienden de tentoonstelling van Kokoschka in het Boijmans bewonderen en aansluitend lunchen bij het restaurant van het Wereldmuseum.
De maître belde nog even om te melden dat tot half 1 parkeren voor de deur niet mogelijk was, wat al bekend was bij me want een van de andere medewerkers had dat de dag ervoor al gemeld.
Wij arriveerden rondom 13.00, dus parkeren was geen punt en we wandelden binnen. We kregen - op mijn verzoek, maar men doet daar toch altijd een beetje moeilijk over op de een of andere manier - een van de twee ronde tafels en we lieten ons zakken in de wat mij betreft niet heel comfortabele Endless stoelen. Overigens is het gedeelte waar voorheen de wijnbar was bij het restaurant getrokken, ook daar zaten mensen te lunchen.
Een glas champagne wilden we wel, Mailly hier nog steeds en die is in orde. Bruiswater voor de alcoholloze tafelgenoot. Een plateautje verscheen met erop lange vingers met specerijen en kastanje, relatief smakeloos vond ik ze.
Vervolgens een langwerpig plateau met vier keer een hapje met paddestoel en vier keer een plat laboratoriumschaaltje met structuren van onder andere bloemkool. Aardig om te zien maar wat mij betreft mag het wat hoger op smaak allemaal.
Het lunchmenu werd ons uitgelegd en na overleg besloten we à la carte te eten. Drie van ons wilden hoofd en voor, een van ons hoofd en dessert.
Van de aardige wijnkaart kozen we een Savennières, jaargang 2003, een Roche aux Moines. Ik had een heel andere wijn in het hoofd dan die werd ingeschonken, maar de wijn was in orde dus hebben we hem gedronken. Plat water kwam ook nog en wat broodjes.
Ook een amuse kregen we. Op een vrij groot bord een klein hapje bestaande uit kalfswang met pompoen en gepofte rijst. Lekker, maar ook aan de flauwe kant helaas.
De voorgerechten kwamen. Beide heren kregen de gebraiseerde kalfszwezerik, koningsoesterzwam, shii-take, cantharel, crosne, eekhoorntjesbrood, peterselie, korstdeeg en ze waren zeer te spreken over het geheel wat ze op het bord vonden. Mooie herfstige smaken, fijne paddestoelen en een mooi sausje.
Ikzelf wilde graag de Gillardeau oesters, koolrabi, haringkuit, rettich, shisoblad, rijstenat,
zeewier, miso, citrus, enoki en kreeg een mooi bord, waarop de genoemde ingrediënten lagen. De eerste oester was in orde, hoewel ik wel wat gruis in mijn mond kreeg jammer genoeg, bij de tweede oester hield het feestje helaas op voor mij: de oester was niet goed, hij smaakte onbehoorlijk vies en ik heb hem dus maar uitgespuugd. Mijn eetlust was direct over, ik heb ooit eens eerder een foute oester gegeten en die heb ik toen per ongeluk doorgeslikt, waardoor ik in mijn beleving dagen heb rondgelopen met die vieze walm om me heen. De maître zag uiteindelijk dat er iets niet in orde was en nam het bord weg. Na enige minuten kwam ze terug met een bakje waarin de misosubstantie zat waarmee de oesters waren gelakt, want naar haar mening en naar de mening van de keuken was de oester niet gebroken. Nu eet ik wel eens vaker in restaurants en ik eet ook wel eens vaker oesters, dus ik geloof niet dat hier sprake is van een beginneling. Ik heb wel gehoorzaam de misosubstantie geproefd, die uiteraard gewoon in orde was en niet leek op de smaak van die tweede, foute oester. Ik heb nog een poging gedaan haar uit te leggen hoe smerig de oester was, maar ze bleef op haar standpunt dat de oester in orde was, wat ik overigens bijzonder vervelend vond. Uiteindelijk vond ze dat haar niet anders restte dan het gerecht van de rekening te halen en dat vond ik verder best, ik vind een dergelijke discussie niet thuis horen in een restaurant en gelukkig was dit de allereerste keer dat iets dergelijks me is overkomen.
Na een pauze kwamen de hoofdgerechten.
Drie van ons waren benieuwd naar de op de graat gegaarde tarbot, ui, laurier, lardo di Colonnata, fondant aardappel, truffel, jus van gebruneerde uien. Een relatief rommelig bord kregen we met goed gebakken tarbot met erop de cecina, ernaast de uien en de fondantaardappeltjes. De truffel was fijngeschaafd, het spek is me ontgaan en de jus was in orde. Op zich een leuk gerecht, maar voor een à la carte gerecht aan de zuinige kant. Gelukkig had ik niet veel trek deze middag meer. Beide mannen waren ook tevreden met dit gerecht.
De andere tafelgenoot kreeg de geroosterde snoekbaars, crème van Nicola, zuurkool, gerookte paling, chima di Rapa, jus van appelcider. Hij was goed te spreken over zijn ruime portie. De snoekbaars was prima, de aardappelmousseline, zuurkool, paling en de jus ook en ook de groente, de chima di Rapa dus vond hij lekker. Fijn dus.
Diezelfde tafelgenoot wilde ook graag een dessert en dat werd een Café glacé, koffie, meringue, brownie, vanilleroomijs en precies dat kreeg hij gepresenteerd in een kommetje op een plankje. Ook dit gerecht kon hem bekoren.
De andere drie namen alvast een espresso, waarbij wat versnaperingen kwamen die best lekker waren; toen de andere tafelgenoot ook een espresso vroeg kreeg hij daar ook versnaperingen bij en na het betalen van de rekening verlieten we het restaurant van het Wereldmuseum.
Ik ben minder enthousiast over dit restaurant dan (de) anderen. Op de een of andere manier is er geen match bij mij en ik vind dat de gerechten hoger op smaak mogen. Bovendien vind ik de stoelen niet bijzonder prettig zitten. Omdat ze een van de weinige restaurants in Rotterdam zijn die op zondag lunch hebben zal ik er heus nog wel eens komen overigens.

Update: het restaurant is inmiddels gesloten, het beleid van het museum was veranderd...