Zondag zou hij 21 worden. Op de zaterdag ervoor hadden we een verrassing voor hem, hij wist nergens van. Lichtelijk nerveus was hij wel. Net als de rest van ons gezin heeft hij eigenlijk een grote hekel aan verrassingen, vooral omdat we bang zijn dat er een surpriseparty wordt georganiseerd met allerlei mensen die we nooit meer zien en wat we ook gewoon best vinden. Natuurlijk konden we hem heerlijk plagen, maar op deze zaterdag reden we keurig op tijd richting het oosten van land.
Eerst dacht hij aan Amersfoort, daarna aan Nunspeet (?) en toen we ons doel naderden, Zwolle, werd hij stil. Hij zei niet wat hij dacht dat we gingen doen, daar is hij veel te bescheiden voor en stel je voor dat hij het fout had! Maar nee, hij had het wel goed, we gingen lunchen bij De Librije.
We wilden gebruik maken van de valetparking en parkeerden dus pal voor de wachtende meneer, dicht bij de ingang van het restaurant. Voor een deel mooi in de zon gelegen en we genoten even van het mooie gebouw. Beide zonen waren er tenslotte nog nooit geweest.
De ontvangst buiten was correct, binnen in principe ook, hoewel wat rommelig. Mevrouw Boer was er deze middag niet.
We kregen ik zou haast zeggen onze vaste tafel, maar dat klinkt zo aanmatigend, achterin het restaurant, een fijne ronde tafel, zoals gevraagd. 
Op tafel een roos in een glasgeblazen liggend vaasje, de bekende waterglazen die er uit zien als vaasjes en een glazen cloche met eronder deeg. Servetten werden rap op onze schoot gelegd, een tafeltje voor mijn tas kreeg ik deze keer niet en er verschenen nog voordat we een aperitief konden bestellen vier kommen op tafel. 
Erin thee van gefermenteerde rode kool met paprikablad, koriander en appel, dit om de spijsvertering een boost te geven. Best lekker, een beetje rivella.
Een glaasje champagne wilden we uiteraard, geen Ruinart meer hier, maar Henriot. Een mooie, verfijnde champagne, die later nog werd bijgeschonken. Wat gezien de prijs per glas eigenlijk ook wel logisch is.
Een eerste hapje verscheen. 
Bovenop een aardewerken torentje zwemvin van de heilbot met sinaasappel en abrikozendip, dat alles in een krokant koekje. Als je het torentje omdraaide kwam er een crème van heilbot te voorschijn met gepofte quinoa en tomaat.
Beide hapjes waren bijzonder smakelijk en verrassend. Vooral de gepofte quinoa vond ik erg bijzonder in samenhang met de heilbot.
We gingen door met twee hapjes, die op een bijzondere manier gepresenteerd werden. 
De eerste op het gedroogde vel van een kabeljauw en dat ging om de zgn. kipperling, zoals men dat hier noemt. Deze keer gepresenteerd op het gedroogde vel van de kabeljauw een mooi kroepoekje van de tong van kabeljauw met krokante kippeling, gemaakt van kip. 
Op een gigantische ruggengraat van een vis vervolgens de huid van kabeljauw met citroen en zeewier, verwerkt tot een mooi kroepoekje met erop een dipje en een bloemblaadje. Ook weer stuk voor stuk erg lekkere hapjes.
Ik miste eigenlijk de allerschattigste envelopjes die we de vorige keer per gang kregen en vroeg ernaar bij de toen nog zeer vriendelijke bediening. Hij vertelde me dat het allemaal in orde zou komen, elk detail van de gerechten zou vermeld worden, dus ik kon mijn papiertje wel in de tas stoppen. Wat ik - tot mijn grote spijt zo bleek later - deed.
De heer Boer kwam zoals altijd de menukaart brengen. 
Hij vertelde dat mochten we kiezen voor het achtgangenminimenu we allemaal uit de vier kleuren iets moesten kiezen, de andere vier gerechten zou hij dan voor ons bedenken. Op twitter had hij gelezen dat er in ons gezelschapje iemand jarig was, dus werden we gefeliciteerd.
Uiteraard gingen we voor het achtgangenmenu, we hadden tenslotte iets te vieren. De wijnkaart wilden we ook graag even inzien, die is een stuk handzamer geworden, de boeken van de vorige keer zijn samengevoegd in een heel handzaam boekje, waar wel alles in staat. We kozen drie wijnen, twee witte en een rode en water wilden we ook graag. Bruisend en plat. Ole zou de BOB zijn deze keer. Water werd dus ingeschonken. De watermeneer loopt hier rond met mooie slanke witte karaffen, de ene ronde met bruisend, de andere ronde met plat water. Dat loopt niet altijd even soepel, het kwam helaas herhaalde malen voor dat met name Ole - zonder wijn tenslotte - , maar ook ik, een leeg waterglas had. Dat ging op den duur op het humeur van met name Ole werken en ik kan me dat wel voorstellen, want wat is er mis met enige alertheid buiten de kennelijke afspraken om? Ik zie dat wel vaker in ***restaurants, zoals ik al eens heb aangegeven. Iedereen heeft er zijn/haar taak, maar van elkaar helpen en/of inspringen is daardoor blijkbaar geen sprake meer. Bijzonder jammer, zeker als de gasten daar last van hebben.
Broodjes verschenen, lekkere warme broodjes in een mandje en een plateau met diverse onderdelen en flesjes werd op tafel gezet. 
Het ging om een bereiding op de hand. De beschrijvingen worden vanaf nu iets minder nauwgezet, mijn papiertje zat in de tas en vele details moeten uit het geheugen komen en dat zal niet altijd even goed lukken. In het vervolg gebruik ik wel gewoon mijn papiertje...
Goed, de handbereiding. Die kennen we natuurlijk van de vele malen bij De Lindehof. 
Hier begrepen we dat de chef ons graag zijn interpretatie van tartaar wilden laten proeven. Ik ga dan maar uit van steak tartare. Allereerst werd er een groene crème op de hand gespoten, een flinke hoeveelheid. Ik ben helaas vergeten wat het precies was, ik vermoed iets waar in ieder geval kappertjes en augurk in zat. Daarna werd er een klein stukje kropslahart gevuld met tartaar van rund opgelegd. Daarna een stukje oester, een kleine pomme soufflé en dat geheel werd afgewerkt met een toefje mayonaise met ik meen oestersmaak. De bediening was zo vriendelijk om een foto van het eindresultaat op alle vier onze handen te maken. De smaak van de tartaar met aanverwanten was uiteraard erg lekker. Doekjes lagen al klaar om de handen schoon te maken en dat was wel nodig ook, want het is een flink hapje en eigenlijk best lastig - in ieder geval voor mij - om het in één keer op te eten. 
De parade aan hapjes eindigde met flinke bollen, gepresenteerd op boomschors. Het ging om, zo lees ik op het menuutje wat ik aan het eind van de maaltijd meekreeg, brioche met eikhaas. Ons werd aangeraden vanwege de vloeibare binnenkant de bol in een keer op te eten. Wat we deden. De eikhaas overigens is een houtzwam, wat direct de presentatie op het boomschors duidelijk maakt. De smaak was heerlijk, de omvang was te groot, want de mond zat onaangenaam vol. Maar: wel lekker.
De eerste wijn werd ingeschonken. Na overleg met de vriendelijke bediening hadden we gekozen voor een Nieuw Zeelandse sauvignon blanc, een Dog Point, 2012, Marlborough en die beviel ons uitstekend. Mooi van geur, zeer prettig van smaak en goed passend bij de gerechtjes die zouden volgen.
Bij het eerste gerecht liepen onze keuzen al uiteen.
Ole had gekozen voor de Noordzeekrab, zuring, rabarber, ganzenlever. Overigens stond de ganzenlever niet genoemd op de menukaart van de kleurtjes, wat bij hem een lichte teleurstelling teweeg bracht, want hij had nu juist erg veel trek in de Noordzeekrab. De ganzenleverbereiding die hij op zijn bord vond hadden echtgenoot en ik de vorige keer toen we hier waren en wij vonden het toen erg lekker. Ole moest zich wat over zijn teleurstelling heen zetten en vond de combinatie van ganzenlever met gefermenteerde rode kool op zich een goede. De krab met de zuring en de rabarber vond hij ook lekker, maar daar had hij graag meer van gekregen.
De andere drie, waaronder ik uiteraard, hadden gekozen voor de oester.
Oester, komkommer en verveine zo lees ik op mijn menuutje. Het bord zag er mooi uit. Een aantal oesters lag verborgen onder onder andere ganzenlever, komkommer, een crunch van ik neem dan maar aan verveine en dat geheel was afgemaakt met de bloemetjes van het oesterblad en nog een ander groen cressje. Ik was zeer te spreken over dit gerecht. De combinatie was erg mooi en ik hou natuurlijk veel van zowel oester als ganzenlever, dus vond ik het erg leuk om die twee ingrediënten op deze manier gecombineerd te zien. De bloemetjes waren opzienbarend sterk van smaak, erg lekker. Maurits is niet erg dol op ganzenlever en had ook liever vooraf geweten dat er een combinatie gemaakt zou worden met ganzenlever. Ik denk dat we voortaan onze voorkeuren nog duidelijker dan we al doen moeten aangeven.
We gingen door met het tweede gerecht. Voor ons allemaal hetzelfde: ceviche van langoustines met vanille-kombucha. Een erg mooi bord kwam op tafel met in het midden een cirkel waar in ieder geval piccalilly in verwerkt was, gelei wel te verstaan en wat groentjes en cressjes, de details heb ik niet gekregen helaas. 
Aan tafel kregen we met een tang de langoustine aangereikt, die op de cevichemanier gegaard was. Niet in zuur, maar in een thee van de kombucha-zwam. Een zeer opmerkelijke en tijdrovende manier van garen, maar het wachten meer dan waard, want de langoustine was absoluut goddelijk. Erop nog een crunch van iets, ook niet genoemd op het menukaartje, maar dat vervolmaakte de fantastische smaak van de piccalilly met de langoustine en de crunch. 
De vriendelijke meneer kwam nog langs met de grote pot waarin de thee met de kombucha stond te trekken, altijd leuk om even te zien. Hij wist overigens heel veel details over de manier van koken en vertelde daar uitgebreid en prettig over.
Men neemt hier zeer de tijd tussen de gerechten, waar ik op zich geen moeite mee heb, alleen krijg ik op den duur vreselijk trek als ik te lang moet wachten, maar dat kan heel goed aan mij liggen, dus de waren toe aan de volgende witte wijn. Een Portugese Alentejo, 2006, Marques de Borba. Een zeer prettige blend.
Bij het volgende gerecht liepen onze keuzen weer uiteen. Maurits had volgens mij gekozen voor de melkkoe en Ole en wij voor de zeeduivel, maar er verscheen voor beide jongens kabeljauw (zelfs hier ben ik niet zeker van, het zouden zelfs wel coquilles kunnen zijn, gezien de foto, maar ik moet maar vertrouwen op mijn gekregen menuutje).
Kabeljauw, specerijenolie, ingezuurde noten. Mooie stukjes kabeljauw kregen ze, uiteraard perfect van garing met erbij gehakte noten en wat specerijenolie. Een schuim van het een of het ander vervolmaakte het gerecht. Ze vonden het erg lekker.
Wij kregen geen zeeduivel, wij kregen tong. 
Tong met krab, aardpeer en jeneverbes. Een mooi stukje tong kregen we met mousseline van aardpeer en jeneverbes, een pluk krab met een stukje staart en nog wat dingetjes die ik helaas niet kan benoemen, maar die wel zeer smakelijk waren.
Ook bij het volgende gerecht kregen de jongens iets anders dan wij.
Allereerst liet de bediening een doos met prachtige paddestoelen zien en vertelde dat de chef hiervan iets moois zou maken, dus we waren in blijde afwachting.
Wij - echtgenoot en ik - kregen een schitterend bord met gebakken eekhoorntjesbrood, oude boerenkaas, die licht gesmolten was en knoflook. Verder nog wat aardappel en dat was het. We waren erg tevreden over de mooie aardse smaak van het gerechtje. De kaas combineerde wonderschoon met de paddestoelen.
Beide jongens kregen een zeer teleurstellend bord, waarmee het humeur van Ole nu echt niet meer te redden was.
Zij kregen tomaat, watermeloen, sinaasappel en citroengeranium. Een paar stukjes watermeloen kregen ze, wat binnenste van kersttomaatjes, olie met sinaasappel, tomatennat en citroengeranium. Ze begrepen er niets van, vonden het bovendien niet lekker en waren lichtelijk afgunstig op onze paddestoelen. Dom genoeg hebben we het ter plekke niet aangegeven, wat me overigens niet meer zal gebeuren.
Het brood wat lag te rijzen onder de cloche bij binnenkomst was een tijdje geleden al meegenomen en kwam nu afgebakken terug. Twee bolletjes speltbrood met een flinke klodder dip met in ieder geval geitenkaas. De meningen over het brood waren verdeeld. Ik vond het in ieder geval niet lekker, er zat een zurige smaak aan, die wellicht wel zo hoort te zijn, maar niet mijn voorkeur heeft. De dip paste er wel goed bij, maar ook die komt niet hoog op mijn lijstje van lekkernijen.
Bij de volgende ronde kreeg Maurits zijn melkkoe. 
Hij kreeg vette melkkoe, kalfsmerg en citroengeranium. Er verscheen een ovaal bord met pommes soufflé en wat groentjes en crèmetjes en daarnaast kwam een zwart plateau met diverse kruiden/cress, een bakje met een bloedhete steen erop en een koude steen met drie plakjes mooi geaderd vlees. 
Dat vlees werd op de steen gelegd en aan n kant licht gegaard, waarna het tussen de aardappeltjes op het bord werd gelegd en het gerecht van Maurits klaar was. 
Over het gerecht werd de speciale Librije-maggi gesprenkeld, wat het gerecht afmaakte. Maurits was diep tevreden over zijn heerlijke vlees en ook de rest vond hij bijzonder lekker.
Volgens mijn meegekregen menuutje kregen wij een hammetje van Urk, ingelegd zolderspek, Baharat, maar dat herinner ik me eigenlijk niet zo. 
Wat het dan wel is, weet ik niet. Baharat in ieder geval is een Arabische kruidenmix en over de smaak van het gerechtje kan ik dus verder niets vertellen, want mijn geheugen is geheel blanco wat dit betreft. Het spijt me.
We waren toe aan de rode wijn. Een Eagles Nest, Constantia, Verreaux 2008. Een mooie wijn.
We waren ook toe aan het vlees. 
Voor Maurits deze ronde de kooieend, BBQmais, sesam en gepofte boekweit. De fotos van beide gerechten zijn niet briljant, excuses hiervoor. Hij kreeg een mooi stukje eend met de rest van de genoemde ingrediënten, eigen jus van de eend en wederom was hij heel tevreden. Erbij, dat kregen we overigens allemaal, een schoteltje met iets roods, ik meen rozenbottel en een crunch van zoete aardappel.
De andere drie kregen reebok, garam masala, bataat en rozenbottel. Ook deze foto lijkt nergens naar. Mooie reebok was het, de kerrie was prima te proeven en combineerde prima met de bataat en de rozenbottel. Ook wij waren tevreden.
Waarmee we toe waren aan de desserts. Wat overigens bijzonder lang duurde. De wachttijden vond ik al aan de lange kant, maar zo op het eind van de maaltijd werden ze onaanvaardbaar lang. Ook dat gebeurt wel vaker in restaurants als deze, het lijkt alsof als de chef er niet meer is of bezig is met andere zaken, het personeel opeens erg druk wordt met andere dingen, zoals opruimen achter de schermen en weinig tot geen oog meer heeft voor de gasten.
Voor de jongens getoaste witte chocolade, dille, pistache. 
Op een wit bord kregen ze de getoaste witte chocolade, voor een deel in crèmevorm met nog allerlei lekkernijen erbij. In ieder geval dus de dille en de pistache, maar ik zag ook iets van koek en nog andere nootjes meen ik. Ze vonden het erg lekker.
Wij kregen zoals gevraagd de gebakken ganzenlever, slaboon, geitenkaas en dat werd een mooi stukje gebakken ganzenlever met slaboon in de vorm van een crème, geitenkaas in de vorm van poeder, op de ganzenlever een crunch van iets en verder nog wat onrijpe aardbeitjes die een mooi zacht zuurtje brachten. Een lekker gerecht.
Voor ons alle vier kwam toen nog de grapefruit, gezouten mascarpone, magnolia en we zagen een halve uitgeholde grapefruit met erin heel dikke crème van mascarpone en grapefruit en magnolia, diverse ijsjes en meringues en de gezouten mascarpone (denk ik) werd er in ijsvorm ook nog eens overheen geraspt. De jongens waren enthousiast, ikzelf minder, ik vond de crème onprettig van textuur en de smaken weinig uitgesproken.
Bij de espresso kwamen nog drie hapjes, die niet nader omschreven zijn.
In ieder geval herinner ik me de kus - rode lippen dus - van Thérèse, die wel aardig was. Ook de andere twee snoepjes waren wel lekker.
Maurits kreeg nog een flesje Librijebier als cadeautje en we kregen ook nog een schaaltje met voor twee personen iets van koek met rood fruit, wat lekker fris was. Na het betalen van de rekening, die ik deze keer schrikbarend hoog vond omdat ik nu eens niet juichend het restaurant verliet, liepen we naar onze auto, die nog stond waar we hem hadden neergezet. 
Maurits was tevreden en dat was ons doel van deze middag. Ikzelf was en ben zeker niet tevreden. Teveel dingen liepen niet, vond ik niet lekker of vielen me in negatieve zin op. Heel heel jammer, want ik was tot nu toe altijd bijzonder te spreken over alles van en met De Librije, maar dat heeft nu een lelijke knauw gekregen helaas.
