In den Rustwat in Rotterdam

Op deze laatste vrijdag van de schoolvakantie en van de restaurantweek ging ik lunchen met de zonen. Op woensdag pas beslist, want eigenlijk heb ik een beetje genoeg van al die restaurantweken, maar ik kon me toch niet bedwingen. Veel was er nog vrij. Nu ken ik In den Rustwat (de afkorting IDRW hanteer ik niet, past wat mij betreft absoluut niet bij het restaurant en de ambiance en bovendien heb ik een gruwelijke hekel aan afkortingen) wel van vroeger en echtgenoot komt er met enige regelmaat zakelijk en is er dan behoorlijk over te spreken. En ik vond het wel leuk om de jongens zo'n Rotterdams instituut te laten leren kennen.

Parkeren kan op eigen terrein, ruimte genoeg, hoewel de naast gelegen kinderopvang ook de nodige plaatsen in beslag neemt en ik niet weet hoe het zit als Excelsior speelt, maar daar hadden we hier deze vrijdag geen last mee.

Rondom half 1 liepen we via de mooie tuin naar binnen. De ontvangst in het niet al te ruime halletje was vriendelijk en we kregen een rond tafeltje in een hoekje. Een aperitief wilden we wel natuurlijk, een glaasje champagne. Erbij wat hapjes. 
De bekende grote groene olijven met pit, pizzabroodjes, cashewnootjes in een papieren kokertje en voor elk een licht pittige stengel van filodeeg. Gewoontjes.
Het restaurantweekmenu 20 euro voor drie gangen stond op tafel. Een extra tussengerecht was mogelijk maar moest 12.50 kosten en dat vond ik buiten proporties, gezien de prijs van het menu, dus dat deden we deze keer niet. Bij elk gerecht werd bovendien een wijnsuggestie gedaan, die we volgden.
Of het kwam doordat we het extra gerecht niet namen of dat men hier niet gewend is aan ouders/moeders met niet zo heel jonge kinderen meer (16 en 17) met de nodige restaurantervaring: het liep niet met het personeel. Men liet ons regelmatig aan ons lot over, de glazen bleven langdurig leeg, de uitleg van de wijnen en van de gerechten was onder de maat, kortom er was geen klik, integendeel zelfs.

De champagneglazen waren allang leeg toen een amuse verscheen.

Hier is helaas wat tekst weggevallen bij het overzetten naar mijn eigen website. Hieronder gaan we verder met het eerste gerecht: kabeljauw. 
Nu had ik in de reviews gelezen dat veel mensen dit gerecht erg flauw van smaak vonden. Nu, bij ons was het tegenovergestelde het geval, vooral die van Ole was zo pittig, dat hij de hele vis en ook de rest van zijn bord niet meer kon proeven. Die van mij was ook aan de pittige kant, maar wat ik vervelender vond was dat het leek alsof de kabeljauw (wat trouwens een raar hoopje was op mijn bord, die van de jongens was veel netter) nog net iets te glazig was. Toen ik daar een opmerking over maakte tegen de eigenaresse, die hier mee uitserveert vond ze dat ik haar dan maar moest roepen als dat werkelijk zo was.
Goed. De kabeljauw ging, was dus veel te pittig. De kibbeling was flauw en weinig (3 piepstukjes), de Opperdoezeraardappelsalade was een miniem torentje bedekt met bijzonder flauwe saus (het was geen schuim meer, wellicht te lang gestaan of zo) van piccalilly. Extra jammer, want ik ben een grote fan van piccalilly. We waren bepaald niet tevreden en toen men ook vroeg of het gesmaakt had antwoorden we dat dat wel ging. Daar werd niet op ingegaan.
Na een hele lange wachttijd werd een rode wijn ingeschonken, een Chateau Ollieux Romanis 2008, Cuvée Classique Corbiéres (5.50). Een aardige wijn.
Het hoofdgerecht liet op zich wachten, maar uiteindelijk verscheen de gebakken runderbavette en Spaanse varkens secreto met Madeira jus (spelling restaurant zoals altijd).
De saus werd aan tafel bijgeschonken. Erbij nog twee rolletjes kool, gevuld met het een en het ander en overdekt met een rare zure saus. De borden waren koud, het eten dus lauw. Het vlees was goed, maar wat secreto is weet ik niet, ik zal zo eens googelen. Geen slecht gerecht, maar op koude borden werkt het natuurlijk niet.

De jongens wilden de aangeboden wijn bij het dessert wel, een Cocktail Limoncello (6.95), ik niet, ik moest tenslotte nog rijden en zo blij werd ik niet van dit alles. Tussendoor kwam men nog met een klein rond schaaltje met een wit torentje erin, waarop men dan kokend water (uit een uiterst onhandige karaf) schonk.
Het witte torentje wordt dan groter en 'verandert' in een doekje om de handen schoon te maken. Ik kende het al wel, de jongens niet en vonden het wel geestig om te zien.

De Cocktail van Limoncello vonden ze flauw en loeizuur en ook niet echt passend bij het dessert: taartje van mango en mineolas, pistache, chocolade en fruit, geserveerd met roomijs.
Erbij wat framboosjes en die waren erg lekker. De overige smaken kwamen niet bepaald uit de verf, het zag er mooier uit dan het smaakte.
Koffie sloegen we over en na het betalen van de rekening (141.50) verlieten we In den Rustwat.
Echtgenoot zou hier vanavond zakelijk dineren, maar heeft het omgezet naar een ander restaurant. We waren gedrieënlijk zo eensgezind negatief in ons oordeel dat hij het niet aandurfde.

Ik keer hier niet terug. Of men de dag niet had of dat men het vervelend vond dat we het tussengerecht niet namen of dat men gewoon geen zin had in restaurantweekgedoe, ik weet het niet, in ieder geval waren er veel te veel fouten deze middag en dat is niet best.