Patrick
Seinpost in Scheveningen
Op 9 juni 2010 in één ster, Zuid-Holland.
Op deze maandag van de restaurantweek lieten we ons richting Seinpost vervoeren, geen gedoe met parkeren en handig met de wijn. Gelukkig maar trouwens, want de halve boulevard onder Seinpost ligt op de schop en is een grote zandhoop. Geen fraai gezicht, maar blijkbaar nodig.
Een vriendelijke ontvangst, een mooie tafel aan het raam en de vraag of we een aperitief wensen. Geen aperitiefwagen die wordt voorgereden voor ons, later voor anderen wel, toch wel een beetje jammer, want wat keus kan geen kwaad. Champagne willen we dan maar, van Gosset hier en in orde. Erbij drie mondvermaakjes. Cupjes, achtereenvolgens gevuld met brandade met rouille, asperge met amandel en gerookte verse makreel met peterselie. Ze zien er beter uit dan ze smaken. Zeer, zeer zachte smaakjes zijn het, niet bepaald hoog op smaak helaas.
Het restaurantweekmenu stond op tafel. Voor het diner hier 6 gangen voor dezelfde prijs waar elders 5 gangen wordt geboden, dat is vriendelijk en de mogelijkheid tot een extra (Hollandse) kaasgang. Ernaast geselecteerde wijnen per glas per gerecht en de mogelijkheid om het tot een wijn-spijsproeverij te maken (voor de chauffeurs bijvoorbeeld onder ons, of gewoon voor mensen die niet teveel alcohol tot zich willen nemen), met vriendelijke prijzen (lunch 5 gangen - 5 glazen dus met minder inhoud 17,50; diner 6 gangen - 6 glazen (of 7 als je die kaasgang neemt) 20,00).
De geselecteerde wijnen maken niet veel indruk op ons met uitzondering hooguit van de Sake Ichishima bij het voorgerecht, maar dat geldt alleen voor echtgenoot, ikzelf ben geen fan van sake en als we op de mooie wijnkaart een Pacherenc du Vic Bilh spotten is het gauw bekeken. Die zal het worden. Niet van Montus helaas, die doet andere leuke dingen met wijn tegenwoordig, maar van het Domaine Labranche Lafforte, sec, 2007. Ietsjes minder opwindend dan de Montus, maar nog steeds erg lekker wat mij betreft. (bij het googelen zag ik dat ik deze wijn bij mijn vorige bezoek hier ook al dronk met eenzelfde conclusie overigens). Erbij Hildon bruiswater en een hotelzilveren theepot met ijswater voor mij.
Brood komt, lekker brood trouwens, olijfolie, boter, peper en zout staat al op tafel en we beginnen met een amuse.
Een flan van makreel, wortel-Vichy, gebakken mosterd. Wederom enorm zacht van smaak, hoewel de makreel goed te detecteren is. De gebakken mosterd brengt enige pittigheid, maar roept ook gelijk de wens tot meer op. De wortel-Vichy is erg lekker en past goed bij de flan.
Het eerste gerechtje is ceviche van slibtong (spelling restaurant zoals immer); zeewier, komkommer, dashigelei, rice crispies, kropsla, mirindressing. Drie mooie stukjes sliptong troffen we aan, de traditionele limoenmarinade was voor mij niet proefbaar, maar ongetwijfeld zal dit het geval geweest zijn, hoewel ik de pittigheid ervan zo langzamerhand wel iets ging missen. Erbij mooie, smaakvolle rondjes dashigelei, slierten komkommer, kropsla en her en der wat rice crispies en dat geheel lag dan in een perfecte dressing van mirin. Een uitstekende zuurgraad had dit gerecht wat mij betreft, maar ook hier weer: superzacht van smaak en ik ben zelf iets meer van de gerechten die behoorlijk hoog op smaak zijn.
Het tweede gerechtje is met brood gebakken schelvis; asperges, beurre blanc, bieslook, haringkuit. Een mooi, zeer krokant, stukje schelvis treffen we aan met eronder asperges in blokjes in een mooie beurre blanc met bieslook en haringkuit. In al zijn eenvoud uitstekend uitgevoerd, wederom zacht van smaak, maar gewoon lekker.
Even een woord over de bediening. Die laten helaas her en der wat steekjes vallen en dat is jammer op dit niveau. Het water klotsend inschenken, met elkaar gaan praten terwijl de wijn wordt ingeschonken, broodbordjes weghalen, maar brood en boter/olijfolie laten staan, de gerechten soms bij de verkeerde tafel brengen, dit soort dingetjes. Onnodig als er voldoende aansturing is.
Het extra gerecht van het diner is zeebaars la Chinoise; zwarte venusrijst, antiboise, zeewiermarinade, basilicum.
De zeebaars was overgoten met kokende olie, zo werd ons uitgelegd. Nu kennen we die techniek van Berasategui en ook thuis heb ik het weleens geprobeerd en ik kan die techniek erg waarderen. De vis was bij mij uitstekend met dat mooie krokante velletje, waarvan de schubben rechtop waren gaan staan zoals het hoort, bij echtgenoot was het helaas iets minder goed gelukt. De zwarte venusrijst was aardig, wederom bepaald niet hoog op smaak en de antiboise verbaasde me. Ik ken antiboise als een Provençaals bijgerecht van tomaten, flink op smaak gebracht met knoflook en groene kruiden in ieder geval en dit hier waren tomatenblokjes, waarschijnlijk overgoten met de zeewiermarinade. Ook bij dit gerecht ontbeerde ik weer smaak. Niet dat het smakeloos was, zeker niet, maar door de benamingen verwacht ik een gerechtje met mooie uitgesproken smaken en dat was helaas niet zo. Voor de techniek van het garen van de zeebaars zie dit filmpje.
We vervolgden het menu met het vierde gerecht: gebakken schol; cantharellen, zeekraal, witte bonen, beurre noisette. Een klassieker van Seinpost en een mooi, wederom zacht, gerecht, perfect uitgevoerd. De schol op de graat gebakken en dat proef je toch echt, ik blijf dat leuk vinden.
De wijn was op en we opteerden nu voor een glaasje van de geselecteerde wijn bij het volgende gerecht, een Chateau La Tour de Beraud 2007, Costières de Nimes en die wijn was prettig. Hij paste ook goed bij de geroosterde gamba's en kwartel; inktvis, peterselie, auberginepuree, vinaigrette van olijven en paprika, ansjovis en brosse aardappelbrunoise. Het vijfde gerecht dus. Dit gerecht was hoog op smaak en dus erg lekker. Mooie gamba's, leuke inktvisringetjes, heerlijke stukjes kwartel en een kwartelboutje, fijne auberginepuree (waar ik normaal gesproken niet bepaald van gecharmeerd ben) en voor het mondgevoel nog de brosse aardappelbrunoise. Heerlijk. Ook de vinaigrette van olijven en paprika was goed proefbaar en brachten alle ingrediënten tot een geheel. Een uitstekend gerecht.
We waren toe aan het dessert, waarbij we een glaasje dessertwijn namen. Een Brachetto, Patrizi, Piemonte, een rode, licht sprankelende dessertwijn, die heerlijk fris was. En goed paste bij de Lambada aardbeien; meringue, amandelkrokant, room, specerijen, rode port, olijfolie, rabarberijs en soufflé. Heerlijke (uiteraard, Lambada zijn gewoon de lekkerste aardbeien) aardbeien, gemarineerd in de port, meringue in de vorm van een stokje, lekker rabarberijs en ernaast nog een (bloedhete, dus à la minute gemaakt) soufflé van rabarber. Een uitstekend dessert.
We sloten af met espresso.
Na het betalen van de rekening namen we afscheid, kreeg ik nog een leuk magazine mee en tevreden - maar zonder wowgevoel - verlieten we Seinpost. Een mooie start van deze week.
8 gedachtes over "Seinpost in Scheveningen"
ad wijgerde
Jaartal
Jaartal
MikkieMuis
Yvon
Ben
Carla