Proefwerk in Schiedam

Op de zaterdagavond van de restaurantweek reden we naar Schiedam. Naar Proefwerk. Op aanraden van een collega van echtgenoot, die hier zeer over te spreken is en het restaurant zeker vergelijkbaar vindt met Lepels, waarvan ik een van de vorige restaurantweken nogal weg was.  Mijn verwachtingen lagen dus zo ongeveer op dat niveau.
Het restaurant is gevestigd in een oude jeneverdistilleerderij, in de toiletten liggen glasplaten zodat je in de krochten kunt kijken. Die overigens gewoon leeg en betegeld zijn, dus veel spectaculairs levert het niet op.
Een inrichting met veel rood, n hoge wand zwart-wit gestreept, waar zich ook de kapstokken bevinden. Een van die kapstokken kan omhoog getakeld worden, wat niet alleen een vreemd gezicht is, maar ook nare herrie maakt helaas. Een loungetafel en dan vanaf de loungetafel gezien rechts de open keuken met kassa en koffiezetapparaat, een soort leefkuil waarin ronde tafels wat dicht op elkaar staan. Zonder tafellinnen met rode leren stoeltjes en eromheen, verhoogd dus, rechthoekige tafels met rode banken, beige stoeltjes en rode lampen. Lichtelijk duister en eigenlijk ook wel een beetje Ikea, zo op dat tafelblad eten.
De ontvangst was vriendelijk en we kregen, zoals verzocht, een rond tafeltje. Een aperitiefje wilden we ook wel, voor echtgenoot een Prosecco, voor de jongens een cola en voor mij een chardonnay, waarvan de herkomst me ontschoten is. Geen knabbels, geen amuse.

Geen uitleg over het menu, en de eerste gang verscheen. We vroegen zelf maar om een glaasje wijn, voor de wijnkaart hadden we geen tijd meer nu het eten al op tafel stond. De chardonnay zou doorgeschonken worden, maar omdat ik die nu niet bepaald hemelbestormend vond schonk de vriendelijke sommelier een glaasje Como Sur, Chileense viognier in. Voor een Chileen redelijk aardig. Een flesje Spa rood voor echtgenoot, karaffen water kent men hier niet, maar wel glazen water. Dus kregen we glazen water. Brood en een miniem rondje boter kregen we ook nog.
Het voorgerecht was rauwe zalm met coquille, kruiden en een pecorinokoekje met een vinaigrette van rode biet.
Een rondje heel fijn gesneden (waarschijnlijk met een machine) zalm, waarop plakjes coquille lagen troffen we aan met een hele lading gemengde sla erop helaas en daarop dan weer dat koekje van pecorino met kummel en sesamzaad. De rode bietenvinaigrette kwam niet geheel uit de verf qua smaak, voegde ook niets toe. De zalm was werkelijk te fijn gesneden, waardoor de smaak wegviel en eigenlijk viel ook de smaak van de coquille weg tegen het geweld van de zalm en de sla. Het koekje was dan wel goed op smaak.

Als een soort tussengerechtje verscheen - van het huis, zoals de dame in de bediening nadrukkelijk vertelde - een soort spoomachtig iets. Heel fijn gedraaide bosvruchtensorbet. Best lekker, maar ik ben niet kapot van spooms eigenlijk en had een optioneel tussengerecht veel meer op prijs gesteld.

Het hoofdgerecht, runderlende, kreeg een glaasje Tempranillo, Catalunya, Ramon Roqueta mee en dat was een prettige wijn. Op het goede stuk runderlende (wat wel wat zout en peper had kunnen gebruiken wat mij betreft en dat stond helaas niet op tafel) lagen kastanjechampignons en het geheel was afgewerkt met dragonschuim. Eromheen nog wat ingekookte jus. Ernaast een streep inmiddels opgedroogde jus met daarop kunstig gedrapeerd diverse groentjes en wat vierkantjes aardappeltaart.

Het dessert bestond uit marshmallow van kokos, ijs van mojito, gemarineerde ananas en gelei van bloedsinaasappel. Erbij nog wat krokantjes van het een of het ander en wat druppels zoetigheid en op de marshmallow na, die redelijk smakeloos was, was het best lekker. Erbij een glaasje Banyuls.

We sloten af met espresso, zonder koekje of snoepje, daar doen ze hier blijkbaar niet aan en we verlieten redelijk teleurgesteld Proefwerk. Op zich niet zo heel veel op aan te merken, behalve dan de minieme uitleg over het menu en de vreemde gang van zaken rondom de wijn en uiteraard dat gedoe weer met een karafje water, maar het lijkt wel of de nieuwe deelnemers aan de restaurantweek toch anders beginnen aan zo'n week dan de oudere rotten in het vak. Ik mis bij de nieuwe deelnemers verwennerij. Het is bij hen meer een kwestie van afwerken en daar kom ik niet voor.