Op deze donderdagavond van de restaurantweek reden we naar Breda. Naar Landgoed Wolfslaar, waar ik zeer benieuwd naar was. Parkeren doe je buiten de poort hier en je wandelt via een klinkerpad naar het voormalige koetshuis, waar nu het nsterrenrestaurant is gevestigd. Feeëriek verlicht overigens. Er schijnt ook nog een terras te zijn, waar je in de zomer heerlijk buiten kunt eten. Voor bijzonderheden verwijs ik naar de
website.
De ontvangst in de moderne hal was vriendelijk, we kregen wel direct een in te vullen foldertje voor de activiteiten vanwege het zoveel jarig bestaan in de handen gedrukt met de mededeling dat als we het invulden, we bij vertrek een boekje mee zouden krijgen.
Het restaurant is ruim van opzet, althans in het begin. Een grote vierkante barachtige gelegenheid, waarvan ik niet zeker weet of je er ook aan kunt eten (ik had er geen zicht op vanaf mijn tafel), een open vide met flink wat tafels op de bovenverdieping en verder nog aardig wat tafeltjes, her en der kwam het me over alsof er wel wat veel tafels in hoekjes gepropt waren. Het licht was ook niet overal even briljant, waar wij zaten - aan een prettig rond tafeltje, dat dan weer wel, was het voor mij te duister. Maar het ging me te ver om te vragen of de spots aan het plafond anders gericht zouden kunnen worden.....
De sommelier kwam vragen of we het Wolfslaar huisaperitief wensten (Cava met iets likeurderigs erin 8.95) en dat wilden we niet. We wilden graag alleen
Cava (8.50). Die overigens lekker was. Voor echtgenoot een halve fles van zijn favoriete Badoit en voor mij een karaf ijswater. We doen het tegenwoordig als volgt om ergernis over water voor te zijn: we bestellen eerst de bubbels voor hem en daarna vraag ik op mijn allercharmantst of ijswater heel misschien mogelijk is en ik moet zeggen, dan is er veel mogelijk....
Het menu voor deze avond stond op tafel, 35 euro p.p., een extra tussengerecht voor 9.95 was mogelijk. Een 3-gangen wijnarrangement werd aangeboden voor 21.50, bij het 4-gangen menu voor 28.50.
Wij wilden wel de vier gangen en ook de vier wijnen.
We begonnen met de
amuse, die wel wat lang op zich liet wachten, waardoor de glaasjes Cava al leeg waren helaas.
Een créme van wortel met gepofte paprika en chorizo troffen we aan in een glaasje en die was heerlijk. Mooi hoog op smaak en zeker niet te zoet en ernaast een lolly van rundersukade, Trompette de la Mort (in goed Nederlands Hoorn des overvloeds), truffel met erop een szechuandipje en die was vooral lollig. Meer kroketachtig eigenlijk vanwege het paneerlaagje en omdat het gefrituurd was vielen wat mij betreft de diverse smaakjes wat weg, ik proefde slechts de rundersukade. Maar best lekker en leuk.
De eerste wijn, een
Pinot Gris Reseve Personelle, J. Sipp, werd ingeschonken. Een zeer prettige wijn, typisch Elzas, toch weer met dat zoetje erin. Hij begeleidde het
voorgerecht.
Tamme eend/ros gebakken/soja/taug/sesam//that soi/katjang boontjes. Precies dat troffen we ook aan op het bord, met erop nog een krokant van eend. Ik moet zeggen dat de eend uitstekend was, maar dat ik de Oosterse smaken verder op het bord nogal flauwig vond, waardoor het eigenlijk meer goede plakjes eend werden met wat rondslingerend spul (onparlementair gezegd). Afgaand op het menukaartje had ik op de een of andere manier meer uitgesproken smaakjes verwacht. Maar op zich niets mis met dit gerecht.
Een meisje kwam langs met een mand brood. Gezien het moment verwachten we dus lekker warm, net gebakken brood, maar nee, steenkoude, keiharde broodjes waren het. Jammer, een warm broodje kan zo lekker zijn.
De tweede wijn, een
Los Vascos Chardonnay, Barons de Rothschild, Chili, kende ik al wel. Deze is in ieder geval een stuk verfijnder dan de meestal wel erg vette andere chardonnays uit Chili.
Hij paste goed bij het ingelaste
tussengerecht: kreeft.
Saucijs kort gebakken/jonge prei/créme van schaaldieren/fenegriek/pastinaak. Wederom troffen precies dat aan op het bord. Het zag er mooi uit en het rook zalig. De saucijs van de kreeft was zacht, heel zacht. Ook van smaak zacht. De prei was mooi beetgaar, de schaaldierencréme was prettig en ik was weer blij met het stukje paksoi wat er ook nog bij lag. Een leuk gerecht vond ik dit.
Het hoofdgerecht was Beter leven kalf. Rugfilet op lage temperatuur gegaard/aardse groenten/gekonfijte schouder/cantharellen créme saus.
Clos Abadia, Raimat 2006, Costers del Ségre (Spanje, Catalunya). Een aardige wijn.
Het
dessert bestond uit abrikoos en amandel.
Lauwwarm geserveerd taartje/amandelkrokant/Jamaicaanse piment/gel van abrikoos. Een nogal zwaar taartje met twee halve abrikozen erin en veel amandelspijs met wat schuim van die Jamaicaanse piment troffen we aan, ervoor een streep gel van abrikoos, een ijsje van ik meen datzelfde piment met een amandelkrokant erop. Een machtig dessert. Erbij een glaasje
Riesling Late Harvest, Miquel Torres, Curico Valley Chili erbij en dat was een prettige, behoorlijk zoete wijn. Hij paste goed bij het dessert.
Men biedt hier - attent - een koffie of thee arrangement aan en dan kan je kiezen uit koffie of thee met miserable voor 2.95; koffie of thee met Wolfslaar friandises voor 6.25 of koffie of thee met speciaal geselecteerd digestief en uitgebreide Wolfslaar friandises voor 12.00.
Wij vonden het wel mooi geweest en kozen voor de miserabele
koffie en kregen een niet heel slechte espresso met een bijzonder lekker cakeje erbij.
Na het betalen van de rekening en het inleveren van het foldertje, zodat we het boekje 'Puur het Brabantse product' (leuk boekje!) meekregen wandelden we terug naar de auto. Samenvattend viel het ons wat tegen. Niet eens zozeer de gerechten, die waren aardig, maar helaas niet echt eruitspringend, maar ook hier was er weer iets vreemds met het personeel. Stuk voor stuk aardige mensen, maar ze worden niet aangestuurd, het loopt niet, er is geen contact en dat geeft een rommelig, onrustig beeld. En dat is jammer, want in ieder geval de lokatie is schitterend.
