De Moerbei in Warmond

Op deze vrijdagavond reden we keurig op tijd richting Warmond. Maurits moest helaas verstek laten gaan, hij had koorts en voelde zich beroerd. Nu was ik nog nooit in Warmond geweest en eerlijk gezegd had ik ook nog nooit van De Moerbei gehoord.
Tijdens de reserveringen voor deze week van dining-with-the-stars kwam ik het restaurant tegen en het kwam me direct zeer sympathiek voor en dan wil ik het proberen ook.

Parkeren had gekund op het eigen terrein van de boerenhoeve, die gelegen is in het centrum van het dorpje, maar omdat we dat niet wisten parkeerden we gewoon in de dorpsstraat. Gewoon vrij parkeren, geen koopavond hier op vrijdag.
Via de leuk verlichte en aangeklede tuin betraden we het restaurant. In de nogal smalle gang was de ontvangst allervriendelijkst en we kregen een tafel in de centrale ruimte, helemaal achterin met zicht op de half-open (raam) keuken en de wijnkelder. Ikzelf zat met mijn rug naar het restaurant en had dus vol zicht op de keuken. Dat was heel prettig, want ondanks maatregelen (geluidsabsorbatie onder de tafels bv.) is de akoestiek door het gebruik van toch veel harde materialen niet je van het. Of het moest komen door een mevrouw die wel heel hard praatte, dat weet ik niet precies. Maar goed, na verloop van tijd wen je daaraan, ik althans, en toen was het niet meer storend. Maar veel vertellen over de inrichting kan ik dus niet. In ieder geval zijn er drie ruimten in de hoeve, wat een cosy resultaat geeft. De inrichting is prettig licht, goede stoelen, voldoende ruimte. Op de website is vast wel iets meer te zien.

Het menu stond natuurlijk vast, maar vriendelijk werd ons gevraagd of het ons ook beviel. Attent! Het beviel ons overigens uitstekend.
We begonnen met een glaasje champagne. Van Beaumet hier, een fijne, sprankelende, lichte champagne. Het restaurant was geheel gevuld, dus heel veel tijd voor een gesprek was er niet, maar de gastvrouw/sommelier nam telkens de moeite wat toelichting te geven op de wijnen.
Bij de champagne wat knabbels. Kaaskoekjes en Spaanse olijfjes. Olie, brood, boter, zout, peper uiteraard ook. De kaaskoekjes waren lekker, de olijfjes vond ik iets minder lekker, maar de beide mannen waren er goed over te spreken.
De amuses verschenen.
Van links naar recht op een rechthoekig bord een soesje van geitenkaas op een rondje van zwarte olijven met port; gebrande paprika en avocadomousse met briquedeeg; rillette van makreel met gelei van sake en Japanse gember en boerenpat met een appel-dadelcrme. Ernaast nog een glaasje met een loempia van fazant met een mousse van zuurkool waarover wat bloedworstkruim was gestrooid. Alledrie vonden we de rillette van makreel de topper, maar alle mondvermaakjes vielen zeer in de smaak en beloofden veel voor de rest van de avond.
De wijnkaart bekeken we, die is mooi, breed van opzet en niet overdreven kostbaar, maar gezien de gerechten besloten tot een wijnarrangement voor 2. Ole had alleen bij zijn dessert graag een glaasje dessertwijn en beperkte zich, zoals altijd, tijdens de maaltijd tot water. IJswater geen punt, het flesje San Pellegrino van 0.25 cl moest dan weer 2.75 kosten, tja....

De eerste wijn werd ingeschonken. Een Grauburgunder Manz, Rheinhessen en die was heerlijk. Ik hou toch veel van de Duitse witte wijnen. Erbij het voorgerecht. Trio van tonijn. Rouleau van tonijn met kingkrab, gemarineerde tonijn en een gelei van soja met een tartaar van tonijn. Van links naar rechts: op een groen blaadje een cilinder van soja, waarin een heerlijke tartaar van tonijn gestopt was. Daarnaast op een bedje van bulgur met garnaaltjes een rolletje van tonijn, gevuld met de krab, daarnaast gemarineerde tonijn, kort aangebakken aan n kant met ernaast een geweldig lekkere (favorietje van me) piccalillycrme. Eronder nog een veeg hoog op smaak zijnde chilimayonaise, wat een leuke aanvulling was bij de diverse hapjes en erboven een ijsje van komkommer en gember (geweldig!) op een heerlijke frisse komkommersalade. Een absoluut geweldig begin, ondanks of wellicht deze keer toch wel dankzij alle smaakjes.

De tweede wijn, een Hermanus Blanc de Blanc, Zuid-Afrika, ook al erg lekker begeleidde het tussengerecht. In kruidenboter gegaarde langoustinestaartjes met gruyrekaas en verse zachte salami.

Drie helaas net iets te lang gegaarde langoustinestaartjes troffen we aan met erbij veel brunoise van groentjes, waardoor de salami zat. Nog een erg lekker gepoft tomaatje ook trouwens. Ik vond dit gerecht iets minder, niet alleen omdat de staartjes dus te gaar waren, waardoor ze erg aan smaak verloren, maar vooral omdat ik salami, warm met groentjes, duf vind worden van smaak. En het at lastig. Het bord was prachtig, absoluut, maar ik had een lepel (zon platte, om je sausje mee op te kunnen scheppen) zeer op prijs gesteld.

We vervolgden met het hoofdgerecht. Gebraden fazant op gekonfijte zuurkool, jus van gevogelte en terrine van eendenlever. Een flinke portie troffen we aan.



Twee torentjes eigenlijk. De meest linkse bestond uit de heerlijk zachte zuurkool met erop een flinke plak van de tot een rollade verwerkte fazant en daarop dan weer het plakje eendenlever; ernaast een torentje van aardappelpuree, een flinke plak fazant en een stuk gekonfijte poot. Erbij verder nog zalvend zachte pompoenpuree, heerlijke gevogeltejus en een zilverui. En er stak ergens een stukje uitgebakken spek in, wat een fijn accent is altijd. Ik was erg tevreden over dit gerecht, echtgenoot vond de fazant iets te ver, maar die mening deel ik dus niet.
Erbij een Saint Clair (Pinot Noir), Marlborough, Nieuw Zeeland. Een ook alweer uiterst prettige wijn. De gastvrouw heeft een uitstekende wijnkennis en -keuze, erg leuk!

In plaats van direct naar het dessert te gaan en mij weer voor de keus te stellen had men hier bedacht in het menu een kaasgang op te nemen. Ontzettend leuk vond ik dat en eigenlijk ook wel gedurfd, want niet iedereen zal dat op prijs stellen, maar ik dus wel. Enorm zelfs!
Zo erg, dat ik vergat een foto te maken van het bord. Toen ik dat min of meer per ongeluk vertelde tegen een bedienende mijnheer kwam de gastvrouw even later met een bordje wat voor een andere tafel bedoeld was en vroeg of ik alsnog even een fotootje wilde maken. Bijzonder attent!
Een glaasje Vintage Port 2001 werd ingeschonken en op ons bordje troffen we van links naar rechts aan een stukje Comt met gelei van Sauternes, een plak brioche met vijg (geloof ik), een stukje Munster met erop een gemarineerde vijg en een rondje compote van kweepeer met erop een quenelle van roquefort. Allemaal even lekker. Prima kaasjes en ook de
toevoegingen vond ik deze keer helemaal niet erg.

Het dessert had voor de nodige hoofdbrekens gezorgd bij de wijnkeuze, zo vertelde de gastvrouw, maar men had unaniem gekozen voor de Muscat de Frontignan, Clos de Noria, 2005, France en ik moet zeggen: hij was heerlijk en paste uitstekend bij het palet wat we op het bord aantroffen.
Een ronde rode bol, wat een mousse van hangop was met eromheen een gelei van veenbessen: heerlijk. Een brownie met sinaasappelgelei, die ik ietsjes minder vond, ijs van sinaasappel en olijfolie op een bedje van Granny Smith: geweldig lekker en een vierkantje van sinaasappelgelei met karamel. Een lekker dessert.

We sloten af met espresso en thee, waarbij we nog heerlijke friandises kregen en diep tevreden verlieten we dit bijzonder sympathieke restaurant. Om zeker naar terug te keren.