Restaurant Ivy in Rotterdam

Ivy.

Na alle tamtam in de media en op internet wilde ik het zelf weleens meemaken. Ergens pal na de opening in februari reserveerde ik voor een zaterdagavond in mei.

Het restaurant ligt in het Lloydkwartier, wat wat mij betreft zo ongeveer de meest ongezellige wijk van Rotterdam is. Het gebouw is van bruin baksteen en zoals Mac van Dinther al aangeeft: een crematorium is er lollig bij. Binnen is het voor mij allemaal wat duister. Op het gangpad na dan, dat bestaat uit witte verlichte stenen met een glasplaat eroverheen. Rechts de open keuken, links wat tafels en als je doorloopt nog meer tafels. Met banken. Ik heb toch zo de pest aan dat soort opstellingen. Wat is er toch mis met fijne ronde tafels? Bruin glanzend hout, aubergine (denk ik) achtige gordijnen, flatscreens met beelden van een open haardvuur erop en dat oranje van dat vuur komt terug in de inhoud van de laden (glanzend gepolijste oranje linzen!) die kunstig verwerkt zijn in de tafels, waarop dan het bestek van die avond ligt. Dat vond ik eerlijk gezegd het enige geestige. Die dvd's met openhaardvuren en aquaria (want ja, die zijn er ook) vind ik persoonlijk afleidend. Ga maar na, als je bij iemand bent die zo raar is om de televisie te laten aanstaan, heeft iedereen de neiging om telkens even naar het beeld te kijken..

De stoelen zijn bekleed met het een of het andere stofje wat niet glijdt om zomaar te zeggen, dus je kleding plakt er als het ware aan vast. Modern allemaal dus, maar ik kan het me allemaal ruim comfortabeler voorstellen. Met gemak zelfs.

Een vriendelijke, zij het wat rommelige ontvangst. Een tafel in een hoekje, tegen een gordijn aan, wat wat koud was. Een andere tafel was niet mogelijk. En wat ik nu toch precies die tegen die tafel had, hij was toch prima?

Het begin kon dus wel wat beter......

Geen zin in champagne met name gezien de prijs die hier gerekend wordt, dus een glaasje witte wijn. Een karaf water is niet mogelijk, dus de hele avond geen water. Het tweede absolute minpunt, wat een flauwekul toch om niet gewoon wat gekoeld water te schenken.

Een digitaal lijstje waar je niets mee kunt dan naar kijken wordt dan neergezet en daarop staan dan de gerechten. De tafels zijn te klein om samen goed te kunnen kijken en het verveelde ons dan ook al snel. De kaart zelf inkijken was prettiger.

Uiteraard namen we het Tasting Menu Ivy, 7 gangen, alleen per tafel te bestellen. 95 euro met een supplement van 10 euro als je er kaas bij neemt. Op zijn minst sterrenprijzen dus....

De amuses, waarover ik dus al veel gelezen had, kwamen.

De crostini's (ik hou zoals altijd de spelling van het restaurant aan). De keus is lastig, maar we komen er wel uit. Erbij wat popcorn. Overigens niet de druiven en datgene wat in de potjes te zien is op de foto, maar dat valt me eigenlijk nu tijdens het schrijven pas op. Fijne kaasjes zijn het.

Het dessert willen we ook nog wel.

Citrus/hazelnoot/eucalyptus.

Het hazelnootgebak met de witte suikerwafels geparfumeerd met eucalyptus is goddelijk. De ijsjes, die eruitzien als roomijs, maar smaken als sorbet zijn ook gewoon heel erg goed. Erg lekker dus.

Bij de espresso, die we uiteraard nog wel willen, willen we ook de friandises. Op een trappetje treffen we een drankje met passievrucht, ananas en rivella; witte chocolade met groene thee; een madeleine; churros met chocoladesaus; verona chocolade; cholade en sinaasappelcompote; nougat en chocolade met marjolein. Heerlijke friandises!

Na een moeizaam begin en jammer van dat water toch een zeer memorabele maaltijd. Bij vertrek nog een kort gesprekje met de zeer sympathieke patron/cuisinier, wat ik op prijs stelde. Absoluut een restaurant om vaker te bezoeken.