Steinheuers Poststube in Heppingen

Tijdens ons verblijf in het prachtige Ahr-gebied, echt een aanrader, moesten we natuurlijk ook eten.

Nu is dat helemaal niet moeilijk daar, het barst er werkelijk van de restaurantjes. We waren terechtgekomen in het Ahr-gebied omdat ik eind 2006 met vrienden had gegeten in het ** restaurant Zur Alten Post van de uiterst sympathieke Hans Stefan Steinheuer.  Ik wist dat er ook nog een Stube was, een Poststube zelfs, destijds bekroond met een Bib Gourmand. Na een dodelijk vermoeiende afdaling van de Drachenfels (heen hadden we dat schattige tandradbaantje genomen) vond ik dat we 's avonds wel iets meer verdienden dan, overigens goed, toeristeneten en ik stelde voor de Stube van Steinheuer te bezoeken. Nou, dat wilden de heren wel.

Zonder te reserveren liepen we zomaar binnen. De ontvangst door het zeer jonge personeel was wat rommelig, maar mevrouw Steinheuer greep in. Er moesten even wat tafels gereorganiseerd worden, maar daarna konden we plaatsnemen aan een uiterst prettig ruime tafel. Een donkere Stube is het overigens, maar wel sfeervol.

Een aperitiefje wilden we wel. Een Sekt van de streek, die uitstekend was. Geen amuses, geen knabbels. Wel brood en boter. Geen ijswater, dat kennen ze hier nergens. Alleen maar flessen. Raar toch!

De menukaart werd ons overhandigd en net zoals de vorige keer was ook dit geheel gekalligrafeerd door mevrouw Steinheuer. Wat een ellende toch. Nauwelijks te lezen, dus we hebben maar wat uitleg aan de ober gevraagd.

Een menu is er ook. Het menu Jeunesse 55 euro. Als je het tussengerecht, de vis, laat vallen, 10 euro minder.

Eensgezind besloten we tot het gehele menu.

Het voorgerecht was variatie van tonijn. Ik begin er niet aan om de Duits benamingen hier te schrijven, de helft is werkelijk niet te lezen.

Op een voor ons nogal rommelig bord troffen we tonijn in diverse uitvoeringen aan. Als tartaar, als een stukje, even kort aangebakken en ook nog tempura van een salade van tonijn. Dat laatste was het meest bijzondere. Het was nl. werkelijk een tonijnsalade (zo eentje met mayo) die heerlijk krokant gebakken was. Opmerkelijk! De tartaar vond ik nogal gewoontjes, er zat nogal veel ui door en daar hou ik niet van, zonde van de smaak van de vis en het kort aangebakken stukje was gewoon lekker. Erbij allerlei groentjes en een salade en helaas ook balsamico. Ook nog een bolletje créme van wasabi, die volgens echtgenoot heel zacht van smaak was. Maar helaas, toen ik het probeerde, kwam de chloorreactie alweer mijn neus uit. Maar daar kan Steinheuer niets aan doen.

Het tussengerecht was vis. Zonnevis met looktagliatelle en een champagnesausje. En dat is ook precies wat we kregen. Uitstekende vis met goede tagliatelle met veel bieslook en een heerlijk sausje waarin dan o.a. champagne zou zitten. Nu proef ik de champagne nooit (wat me eigenlijk ook wel logisch lijkt), maar het sausje was prima in orde.

Oh, erbij dronken we overigens een heerlijke witte Ahr-wijn. Een Grauburgunder Qba, trocken, 2009, Heimersheim, Weingut Tonu Nelles. Een aanrader van Ed, wiens overlijden ik tot mijn grote schrik vernam toen we terugkwamen in Nederland. Zijn wijnbijdragen en,adviezen mis ik nu al vreselijk.

Erna trouwens nog een fles Cuvee de Blanc, Jean Stodden, 2006. Ook geweldig lekker. En ook een aanrader van Ed.

Het soepje, dat doen ze toch nog vaak in Duitsland, grappig vind ik dat, was een cressesoepje.  En ik, die eigenlijk helemaal niet zo dol is op soepjes in menu's, was er weg van. De kleur alleen al. Geweldig groen zeg! Ik kan helaas niet ontcijferen welke cresse het is, maar het was een flink gekruide vorm. De blaadjes waren echt heel lekker.

Het hoofdgerecht was kalf. Ros gebraden plakken kalfsfilet met Barnaisesaus, koolrabi en rösti. En dat troffen we ook aan. Alles uitstekend klaargemaakt en de barnaisesaus was gelukkig niet zo zwaar als hij eruit ziet. De koolrabi was leuk vond ik, die was gemarineerd in het een of het ander.

Ik herinnerde me de prachtige kaaswagen en vroeg of het mogelijk was het dessert te wisselen voor kaas en dat was geen probleem. Helaas werd de wagen niet vanuit het restaurant de Stube ingereden (de gangetjes zijn ook wat smal denk ik), maar we konden aangeven welke kazen onze voorkeur hadden en aan de hand daarvan werd een bordje samengesteld. Nu was het meer een bord, maar dat past wel bij de kaaswagen zoals ik me die herinner. Heerlijke kazen waren het!

De jongens wilden wel het dessert. Rabarberstrudel met een coulis van aardbei en Slagroomijs. Ze waren dik  tevreden.

We sloten af met espresso (bijna dan) en een koekje en verlieten tevreden Steinheuer. Hehimself scheurde nog even langs op het laatst (hij lijkt een beetje op een dirigent, met van die wapperende (krul) haren) en we kregen een vriendelijk knikje.