Seinpost in Scheveningen.

Na veel te lange tijd was er eindelijk een afspraak om eens samen te gaan lunchen. We lunchen en dineren wel vaker samen, maar dat is meestal in gezelschap van n of meerdere mannen. Seinpost moest het worden. Seinpost werd het ook.

Nu had ik al op de website gelezen dat de menuprijzen verlaagd waren en dat het la carte-gedeelte drastisch verminderd was; dat alles in verband met de crisis...

Ik parkeerde weer onderaan de hoge trap en na het beklimmen ervan keek ik recht in het gezicht van mijn al gearriveerde tafelgenote. Ik wilde eerst nog even mijn handen wassen en dat had de nodige voeten in de aarde helaas. Er werd blijkbaar gewerkt aan 't een of 't andere computersysteem, waardoor het toch al krappe halletje van de toiletten versperd was. Toen ik daar eindelijk langs kon bleek dat het licht in het toilet nog niet aan was, dat gebeurt hier centraal. Onprettig.

De ontvangst was verder vriendelijk, ik spotte allemaal geheel nieuw (en een stuk jonger) personeel. Op de sommelier na, waarvan ik niet zeker weet of ik hem van Seinpost of van een ander restaurant ken, maar goed.

We begonnen met een glaasje champagne, desgevraagd een Gosset. Erbij drie knabbels, die er prachtig uitzagen.

Bloemkool met zoetzure bloemkool; ansjovis met luchtige olijfolie en sprot met knolselderij. Helaas waren ze alledrie niet bepaald hoog op smaak, dus we vonden ze wat tegenvallen.

Het menu werd ons overhandigd. Inderdaad geen boekwerk meer, maar een open te klappen menu. Links de inderdaad flink beperkte kaart en rechts de menu's. Zie overigens de foto (oeps, even de foto aanklikken, dan is het wel leesbaar), dan zijn direct prijzen en dergelijke duidelijk. De menu's zijn inderdaad flink in prijs verlaagd.

We waren snel klaar, het zesgangenmenu zou het worden, waarbij dessert kaas werd. Erbij een Pacherenc. Niet die van Brumont helaas maar eentje van Domaine Labranche Laffort. Ook lekker, maar wel ietsjes minder lekker.

IJswater, brood en boter allemaal op tafel, dus we konden van start.

Eerst verscheen er een amuse; drooggebakken kabeljauw met witte bonen en piccalilly en dat was een mooie amuse. Mooi van smaak en de witte bonen en piccalilly waren mooie tegenhangers van elkaar. De kabeljauw zou iets minder droog mogen, maar goed, het was maar een klein stukje...

Ons eerste gerecht was yellowfin tonijn. Uit de Indische Oceaan. Een torentje troffen we aan. Behalve de tonijn was daarin verwerkt een schaaldierendressing, cruesli, olorossorozijnen, appel, sesam, luchtige yoghurt en gemalen koriander. Erop nog eens geschaafde bonito.

Hierover kan ik akelig kort zijn: gewoon niet lekker. Gelukkig proefde ik geen cruesli of rozijnen, maar de hele structuur van het gerechtje was onprettig. De tonijn viel weg, het romige van de yoghurt was niet prettig in combinatie met de rest en de bonitovlokjes waren taai. Erg jammer.

We vervolgden met de geroosterde St.-Jakobsschelpen. Uit Erquy. Op een bedje van Puy-linzen en groene asperges, bedekt met wat mouclade troffen we de goed gebakken coquilles aan. Erbij nog wat gezouten citroen en arganolie. Een lekker gerechtje dit. Ik vind die lichte kerriesmaak van mouclade altijd erg prettig bij vis. Op verzoek kregen we het flesje arganolie nog even te zien, proefden er ook van, zodat we dat ook weer weten J.

Ons laatste visgerechtje was de gebakken rogvleugel. Uit de Noordzee. Rechts de rijst (ik heb even gegoogeld, maar kom niets over de rijst tegen. Ik ga ook niet verder zoeken, want zo heel lekker vond ik hem nu ook weer niet. Wel grappig is dat de derde hit een recensie van mijn tafelgenote van

La Vilette

van jaren geleden is). Naast de rijst de kool, die niet lekker was. Aan de andere kant van de rijst de twee stukjes kreeft, die gelukkig wel lekker waren. De rogvleugel was prima, de vinaigrette met uien voegt wat mij betreft niet heel veel toe, ook al zijn ze Amsterdams. Maar toch een leuk gerecht. Ik vind wel dat als je kool gebruikt, je er ook iets mee moet. Gewoon kool neerleggen is raar. En kool bij kreeft: daar zou ik nou niet direct aan denken.

We schakelden over op een andere favoriete wijn van me. Chardonnay Prelude, Leeuwin Estate,

Margaret

River

.

Ons hoofdgerecht was kort gebakken sukadestuk (MRIJ=Maas, Rijn en IJssel). Op een bedje van topinamboer (aardpeer dus), Franse boontjes, kalfstong en luchtige kalfsroomsaus troffen we dunne plakjes sukade aan. Afgedekt met wat wintertruffel, die niet al te veel smaak had en wat ansjovisroom. Een mooi gerechtje. Wel weer veel smaakjes. En eigenlijk toch ook wel een klein beetje weinig vlees.

We sloten de gerechten af met een klassieker van Seinpost. De ganzenlever. Gebakken en uit Hongarije (die heb ik zelf ook het liefst). Uitstekend gebakken zelfs, heerlijk. Erop wat bleekselderij, chartreuse, gember, ijzerkruid en steranijs en dit was dan weer het bewijs dat veel smaakjes lang niet altijd vervelend is. Heel leuk dat alle onderdelen apart te proeven waren en samen een mooi geheel vormden. De gekarameliseerde brioche met marmelade van ui paste er uitstekend bij.

De echte afsluiter van de maaltijd was de kaas. Helaas geen wagen meer hier, maar een bordje.

Wel een mooi bordje hoor. Maar wel met allerlei dingetjes die ik nu niet p
ers bij mijn kaasjes wil.

We troffen achtereenvolgens aan een Doruvael. Uit Montfoort (ik woon er vlakbij en rij weleens langs de boer voor een flink stuk) met veenbessengelei, sinaasappelschil en cabernet-sauvignonazijn.

Een zeer oude Goudse. Uit de Beemster (?) Erbij roggebrood, kriekstroop en kweeperenpuree. Een overjarige schapenkaas. Uit Andijk. Zwiterse kaastoast, abrikozenchutney, kummel en olijfolie en tot slot een Blauwschimmel geitenkaas. Uit Molenschot (mijn ouders hebben jarenlang een stacaravan gehad in Molenschot, dus ik ken de omgeving wel). Erbij zuurdesem, peer en een Agenpruimencompote.

Veel, veel smaakjes dus. Ik ben hier dubbel over. Of eigenlijk niet. Ik wil kaas als afsluiter en geen geleitjes, broodsoorten, kruidjes en dergelijke.

Na nog een espresso (gelukkig nog wel van Palombini, daarop is dan weer niet bezuinigd) en een cappuccino met nog wat lekkere friandises (créme de cassis met slagroom, gezouten karamel met pinda; marsepane met sabayon en chocolademousse) verlieten we Seinpost.

Samenvattend: een toch mooie maaltijd, alhoewel mijn verwachtingen die gebaseerd waren op de vorige keren dat ik hier was, niet geheel werden waargemaakt. De gerechten waren niet allemaal even goed en het personeel, alhoewel heel vriendelijk, was op de een of andere manier minder ervaren en geschoold dan ik gewend ben hier. Of de bezuinigingen op deze manier gaan werken, vraag ik me af.

Ik moet hier wel bij aantekenen dat het restaurant op deze vrijdagmiddag flink gevuld was. Met een beetje geluk vergis ik me dus gewoon en blijft Seinpost ouderwets draaien en dat zou heel fijn zijn.