Parkheuvel in Rotterdam

Parkheuvel weer eens!

Het had nogal wat voeten in de aarde om tot deze keus te komen (we wilden naar Seinpost, maar dat ging al gebeuren met de broer van mijn tafelgenoot, daarna had ik voorgesteld om naar De Zwethheul te gaan, maar anderhalve week voordat we zouden gaan kwam ik er achter dat dat meer oude gewoonte dan wens was (ik was niet geheel tevreden de laatste keer bij De Zwethheul namelijk en de website leert me dat het degustatiemenu zeer kostbaar is inmiddels, waarna we switchten naar Parkheuvel).

Nadat ik tafelgenoot had opgehaald in een ander gedeelte van Rotterdam reden we op dezelfde rommelige manier als de vorige keer het zonovergoten park in. Parkeren is hier geen probleem en we wandelden de trap op.

De ontvangst was gastvrij en vriendelijk en we werden naar onze fijne ronde tafel aan de rechterkant van het restaurant gebracht. Wat ik extra leuk vond omdat ik tot nu toe alleen links (het restaurant is half rond, maar goed) of in het aparte zaaltje voor gezelschappen had gezeten. Het zicht op de tuin en de rivier was daardoor weer eens anders. Veel zon deze dag, dus de halfgesloten zonwering was wel nodig. Dat wierp wel een mooi licht op de tafel en op de gerechten, met mooie schaduwen ook.

We begonnen met een glaasje champagne, waarbij wat knabbels kwamen. De inmiddels meer dan bekende olijfjes, het puntzakje met de nootjes, die deze keer volgens mij vervangen waren door iets spekkerigs/worsterigs, de witlofblaadjes in de truffelmayonaise, zoals we die ook kennen van La Vilette en twee krokante rolletjes, gevuld met piccalilly. Lekkere knabbels. IJswater is geen punt hier, brood kwam, boter, olie en zout stond al op tafel. Prima allemaal dus.

De kaarten, met een toelichting op het lunchmenu kwamen en twee amuses. Iets visserigs met een fijne créme en daarop/-in flinterdunne gefrituurde venkel en een rondje linzen met iets knapperigs van ik meen eendenlever. Lekker, lekker.

We kwamen natuurlijk voor het degustatiemenu en vroegen de uiterst kundige bediening ermee rekening te houden dat we dat menu de vorige keer ook al hadden,waardoor een aantal gerechten bij ons al bekend waren.

De wijn was wat lastiger deze keer, omdat de Pacherenc verdwenen was en omdat de kaart naar onze begrippen aan de zeer dure kant is. Het duurde even tot we besloten tot de Chateau de Nages, Vieilles Vignes, Cotes du Rhone, 2005, maar de wijn beviel ons verder goed.

Het menu begon met oester. Zeeuwse oester om precies te zijn op zoetzuur van schorseneer, schorsenerenzalf, hierbij Perle kaviaar Imperial en aardappelrösti. Een uitstekend begin dit. Uiteraard een uitstekende oester op de zalf van schorseneer, die prachtig zalvig en vol van smaak was. Daaronder het zoetzuur van de schorseneer, flinterdun als een soort lasagneblad en op de oester de rösti, iets crémerigs en de kaviaar. Ernaast nog wat groene basilicumstrepen die het plaatje compleet maakten. Mooi!

Hierna een gerecht wat we de vorige keer ook al aten: St. Jacobsmosselen. Omschreven als in vanilleroom gemarineerde St. Jacobsmossel. En dat was het ook. Erbij nog wat krokanterigs wat dit prachtige gerecht bite gaf en we waren weer dik tevreden. De vorige keer zat er nog kaviaar bij, maar eerlijk gezegd miste ik dat niet deze keer. De coquille met de créme en het krokantje is al mooi genoeg op deze manier.

We vervolgden met kreeft. Kreeftmedaillons op een lauwwarme aardappelsalade, licht overbakken met een aardappelschuim en zwarte truffelvinaigrette. Een lastig gerecht vond ik dit, omdat het me nogal samengeraapt overkwam. Het lag ook nogal rommelig op het bord op de een of andere manier. Niets mis met de kreeft verder. Ook niet met de aardappelsalade, alhoewel die nogal mayonaiserig was, ook niets mis met het aardappelschuim, maar als combinatie nu niet direct wat ik zou kiezen. De truffelvinaigrette smaakte vooral naar truffel vanwege ongetwijfeld erg mooie truffelolie, maar ik proef liever truffel; de truffel die bovenop het schuim lag smaakte naar niets helaas. Kortom: op zich niets mis mee, maar nog niet uitgekristalliseerd denk ik zo.

Hierna een signatuurdish van de heer Van Loo, ganzenlever. Compositie in het vierkant van ganzenlever, gemarineerd met Pinot Gris, geserveerd met zoetzure biet. Ook dit gerechtje aten we de vorige keer, waarvan ik me vooral herinner, op de smeltende ganzenlever na natuurlijk, dat tafelgenoot de biet te zuur vond. Deze keer kwamen er geen opmerkingen en ook ik vond dit gerecht erg lekker. En een plaatje om te zien.

Het vijfde gerechtje was wederom een signatuurdish, de aardappelcrémesoep, verrijkt met prei en truffel. Zonder slierten asperge deze keer en ook zonder kaviaar, maar wel met een flinterdun koekje van aardappel bovenop. De soep was ook minder 'dik' dan de vorige keer, wat prettig was. Gewoon lekker dus. De truffel had men, zie ik nu ik deze recensie schrijf, weggelaten, waar ik dus om moet grinniken.

We vervolgden met krab. Nog steeds die rare spelling ..... Het beste van Barentszzee Koningscrab met een risotto van rissi rosso onder een venster van Lardo di Colonata, olijvenjus en witte chocolade. Een plaatje om te zien en wederom geweldig lekker. Wat een heerlijke krab is dit zeg. En ook de combinatie is werkelijk hemels. Een rondje risotto met flink wat flinters krab, erop een groot stuk krab, afgedekt met de Lardo en ernaast de olijven- en chocoladejus. Heerlijk!

Het werd tijd voor een rode wijn en we kozen uiteindelijk een Allegrini Palazzo delle Torre, Verona, 2004.

Het eerste vleesgerechtje was kalf. Gestoofde kalfswang, oversmolten met rauwe ganzenlever en een morillecrémesaus. Alweer geweldig lekker. Heerlijke kalfswang, heerlijke lever en een absoluut prachtige morillesaus. Om voor terug te keren dit.

Het laatste vleesgerechtje was lam. Proeverij van zuiglam met knoflookbeignets en basilicumjus. Een erg mooi stukje lam, perfect gebraden met ernaast de basilicum jus. Erom heen de knoflookbeignet en nog wat andere groentjes en we waren dik tevreden. Echt een heerlijk lammetje.

Na een prettige pauze maakten we onze keuze van de mooie kaaswagen. 6 stukjes had ik maar liefst, die stuk voor stuk erg lekker waren. Erbij wat brood en de gemarineerde peer (of perzik afhankelijk van het seizoen) die ik nog ken van de periode dat Van Loo bij De Zwethheul kookte. Prima allemaal.

De dessertjes lieten we vallen en we sloten af met espresso voor mij en nog wat wijntjes voor mijn tafelgenoot.

Zeer tevreden verlieten we vervolgens, na nog een korte babbel met de kok, dit prettige, sympathieke restaurant. Een prettige ambiance, een uitstekende zwarte brigade; om naar terug te blijven keren dus. En dat gaan we zeker doen ook.