Alkimia in Barcelona.
Op deze stralende dag wandelden we via het Parc Guell (mensenkinderen wat een klim), het Casa Mila (la Pedrera) en de Sagrada Familia (die ik vroeger een stuk indrukwekkender vond) naar de C. Industria, want daar zit Alkimia. Pal naast een Japans restaurant, wat overigens potdicht was.
De ontvangst door het voltallige personeel was vriendelijk in dit uiterst minimalistisch ingerichte restaurant. We werden naar een nis halverwege het restaurant gebracht, waar een prettige ronde tafel klaarstond. Spotachtig halogeenlicht zo her en der, geen kunst aan de muur en eerlijk gezegd nogal benauwd. Het werd gaandeweg de middag ook steeds warmer helaas.
Slecht licht trouwens ook voor foto's....
We begonnen met een glaasje Cava voor ons en de jongens wilden wel een Cola.
De eerste amuse verscheen. Een hoog, smal borrelglaasje gevuld met uitgelekt, doorzichtig sap van tomaten met olijfolie en een rondje krokant brood erin. Erop een plakje worst. De gebruiksaanwijzing erbij, in behoorlijk gebrekkig Engels, was dat we eerst moesten kauwen op het plakje worst en voor het doorslikken moest dan in een keer het glaasje weggedronken worden. Nou, dat lukte maar net natuurlijk, want het is nogal wat om met wat weggekauwde worst een glaasje charmant naar binnen te werken, maar goed. De smaak vond ik te vet. De tomaat proefde ik eerlijk gezegd pas achterin de keel en de gehele indruk was vet. Niet prettig.
Daarna verscheen bloedheet brood, gevuld met tomaten en olijfbomenblad. Best lekker.
De derde amuse was een cocktailglas gevuld met een créme van bonen, vermengd met een bijzonder zachte olijfolie, erop lag nog een of ander blad (het leek een beetje op de bloem van de courgette) en erop nog veel groene kruidenolie-créme. Erg zacht van smaak dit hapje en wederom weer erg veel olie. Teveel voor mij in ieder geval.
De kaarten werden bestudeerd. Voorgerechten van 17-27 euro, visgerechten 22-32, vlees 22-33 en desserts 9.
Twee menu's: Degustatiemenu 7 gangetjes 54 euro, het grote degustatiemenu 9 gangetjes 68 euro.
Het hoofdgerecht van het degustatiemenu gaf de doorslag. Het menu gaat per tafel hier.
De wijnkaart is niet al te groot en redelijk breed. Uiteraard veel Spaanse wijnen, maar ik zag ook Italiaanse en Chileense wijnen. De Franse wijnen kwamen me nogal kostbaar over, terwijl de Spaanse wijnen zeer vriendelijk geprijsd zijn.
We kozen, gezien de verscheidenheid aan gerechten, voor een Cava. Dat doen ze bij El Bulli tenslotte ook.... Een Privat Opus, een zeer vriendelijke, niet al te bubbelige en lekkere frisse Cava.
IJswater in een karaf kregen we ook, wat me ernstig verwonderde, want dat kregen we nooit namelijk, maar later bleek het gewoon gerekend te worden. 3 euro per karaf maar liefst...
Het menu ving aan met Coca (light thin bread) of anchovy with roasted vegetables and truffle butter. Een plakje krokant brood dus, iets dikker dan een Melbatoastje met erop de boter en de geroosterde groenten. Daarop drie rolletjes ansjovis uit blik (zout dus) en daarop een flinke pluk fijne gemengde sla. Ernaast een streep yoghurt, waarin ik, in tegenstelling tot de boter, duidelijk truffel proefde. Ik ben nu eenmaal erg dol op ansjovis, dus ik vond het een lekker gerechtje, maar ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn die dit als gerecht helemaal niets vinden. Een gelukje voor mij dus.
Erna de backed chicken cannelloni. Rul gebakken kipgehakt dus, in een cannelloni met daarop behoorlijk zware bechamelsaus. Ernaast een rondje kaassaus, opgewerkt met room en eronder weer een flink plasje olie. Best lekker vonden we het, maar veel en veel te zwaar. Ernaast overigens nog een lint gemarineerde komkommer, aan de zure kant, maar ik vond het dus erg lekker, een lint granny Smith-appel, een blokje peer en wat van die bittere friseesla. Absoluut niet passend verder, maar na de zwaarte van de cannelloni vond ik het wel prettig.
We vervolgden met de rice with cascabelle peppers, saffron and cray fish. Mooie saffraanrisotto, wat roder gekleurd vanwege de pepers met een fijne bite en erop een fijn stuk van de zoetwaterkreeft. Een goed gerecht. Mooi van bite, fijn van smaak en eindelijk eens niet flauw. Prima. Heerlijke kreeft ook trouwens.
Daarna kwam de cod fish with beans, hearing consomm, trip codfish and grappes. Kabeljauw dus. Op bonen die in de consomm lagen, erop wat lepeltjes zalmeitjes, een laurierblad, een stukje gekonfijte witte ui en er omheen wat druiven. Op het niet goed gaar zijn van de vis na een gewoon, best lekker gerecht. Een beetje vreemd wel dat op het ene bord een twee keer zo groot stuk vis lag dan op het andere bord, maar daar zit men hier geloof ik niet zo mee.
Het hoofdgerecht, voorzover daar je hier van kunt spreken, was shoulder of young lamb. Een heerlijk stuk lam met een krokant velletje vonden we. Ernaast een heerlijke justje, daarboven een pruim met een geweldig grote witte pit (vast een bijzonder soort dus, want ik ken hem niet, maar ik heb ook niet heel veel verstand van pruimen verder). De pruim was bedekt met schuim van geitenkaas en bedekte ook een rondje tijmbrood met daarop een soort pastille, die in je mond openplopte en dan vooral geitenkaas onthulde. Leuk en lekker! Een mooi gerecht vond ik, aan de klassieke kant, maar daar is niets mis mee wat mij betreft.
Na een prettige pauze kregen we een dessertamuse. Een glaasje met golden [?] milk créme, erop créme van rozemarijn en een bruin kruidje erop. Lekker. Niet zwaar en leuke smaakcombinaties.
Erna kwam het eerste dessert. Peach 'gazpacho' cold soup with cucumber and yoghurt.
In een groot rond bord troffen we een gele, doorzichtige soep aan. Ter plekke werd de rode perziksoep erop geschonken. In het midden lag een quenelle ijs van yoghurt en komkommer en ernaast nog wat blokjes gemarineerde komkommer. Wat bleek bij de eerste hap? De basis was olijfolie. Omdat ik dat niet had bedacht, kwam de smaak me wat vreemd voor en eerlijk gezegd bleef dat zo. Geen combinatie dus die ik thuis ga proberen na te maken. Het ijs was lekker.
Het tweede dessertje waren figs with vanilla, nuts and sweet wine.
Een krokant koekje lag in het midden. Erop gemarineerde stukken vijg in vanille-ijs en een flinke hoeveelheid gehakte noten eroverheen. Aan tafel werd de dessertwijn erbij geschonken en we vonden dit allevier een aardig dessert. Niet heel samenhangend wederom, maar zeker niet onaardig.
We sloten af met espresso. Die werd geserveerd in hypermoderne kopjes, zonder oor, dus helaas moesten we een tijdje wachten voordat we het kopje konden optillen. Dat ging ten koste van de warmte van de koffie.
Erbij lolly's gevuld met vloeibaar passiefruit (erg lekker!), een chocoladepapardelle met kerrie, die ook lekker was en een madeleine met citroen, die niet geheel uit de verf kwam.
Na het betalen van de rekening verlieten we Alkimia om uit te buiken op een bankje in het park bij de Sagrada Familia.
