Het was weer zover. Een weekje of twee later dan gebruikelijk, maar dat kwam door allerlei eerder gemaakte afspraken. Bovendien waren we dit jaar eigenlijk te laat geweest met onze reserveringen, waardoor we zomaar opeens terecht zouden komen bij Steinheuer in Heppingen.
De reis er naar toe was prettig. Het was prachtig weer, wij dames hadden een heerlijke lunch bij Toine Hermsen, pikten daarna de Brusselse tafelgenoot op in Keulen en reden net voor het echt donker werd het schitterende Ahrdal in. Onze Dresdener gastheer (dezelfde die alles zo keurig voor ons geregeld had, waarvoor nogmaals mijn grote dank) verwelkomde ons op de stoep van het allercharmanste Weinguthotel, zorgde ervoor dat mijn auto keurig geparkeerd werd en we gingen eerst maar eens proeven van wat erg leuke wijnen uit de Schatkamer (een vernuftig systeem: de sleutel van de hotelkamer correspondeert met een wijnkast in de kelder en op die manier kan men ook direct zien welke wijnen gedronken zijn, slim vond ik dat). Zie
de website voor kamers, schatkamer en prijzen. Absoluut het aanraden waard trouwens, dit Weinguthotel!
Na een opfrisronde troffen we elkaar in de lounge/ontbijtzaal, waarna we via de achteringang door nauwe, charmante straatjes richting
Steinheuer wandelden. En zomaar opeens waren we er. Heel raar had ik in mijn hoofd dat het restaurant op een soort landgoed gelegen was, maar ik was geloof ik in de war met Dieter of zo. Maakt ook niet uit. Zur Alten Post deed aan de buitenkant wat aan als een Stube.
De ontvangst was allerhartelijkst. Via de Poststube (zie je wel), wat een Bib schijnt te hebben, werden we naar het restaurant geleid, waar een ruime ronde tafel voor ons klaar stond. Nu zat ik met mijn rug naar het zaalgebeuren om zomaar te zeggen, dus een echte indruk kan ik niet goed geven. Het leek mij op de een of andere manier nogal vol, maar dat schijnt mee te vallen. Een aantal tafels waren bezet, een aantal niet overigens, wat mij bevreemde zo op een vrijdagavond.
Veel personeel hier. Mooie heren, charmante dames en zeer professioneel. Ook de kalligraferende vrouw des huizes kwam ons nog even gedag zeggen. Vanwege het kalligraferen was de kaart overigens wat lastig te lezen helaas.
We beginnen natuurlijk altijd met bubbels en de sommelier werd erg blij toen we om een
Sekt uit de streek vroegen. Dat werd een Illusion Brut, Weingut Heyer-Nähel, 2004 Ahr. Erg lekker. Heerlijk fris en niet te bubbelig. Erbij wat
mondvermaakjes.
Een nogal vettig parmezaanlintkoekje, een stukje zalm op allerlei groentjes, lekker, maar nogal gewoontjes, een perfect half kwarteleitje op wat korrels zeezout met iets van room, geweldig lekker en een bakje (filodeeg) würzfleisch in Schmand, vlees in dikke zure room met een heerlijk kruidje erdoor, echt ontzettend lekker wat mij betreft, met een erg leuke bite ook. Een prima begin dus.
Bij het tweede glaasje Sekt kwamen de echte
amuses. Drie bewerkingen van fazant hier. Een open ravioli. Dat betekent hier een paar stukjes heerlijk mals vlees met een fijn sausje, afgedekt door een flinterdun stukje pasta. Een torentje van prei, gevuld met wederom wat fijn vlees, wat prettig combineerde en tot slot een glaasje met driekleuren (ja tricolore). Een mooie rode wijnsaus, erop een fazantenmousse, die zalvend zacht was en erop een créme van mierikswortel, wat ook hier de chloorreactie opriep. Maar dat gaf helemaal niets, want het was heel gewoon lekker.
Behalve de kaart kent men hier 2 menu's. Een klassiek menu en een seizoensmenu. Beide 7 gangen. We besloten tot het seizoensmenu, met n wijziging. De stoofpot van eend wilden we graag vervangen door de soep met oesters, wat geen enkel probleem opleverde.
Waarmee we aan de wijnen toekwamen. Nu levert de wijnkeuze over het algemeen met deze heren wat problemen op, vooral qua tijd bedoel ik -, maar daar waren we hier erg snel mee klaar: we vroegen de sommelier om ons bij elk gerecht te verrassen met wijnen uit de Ahr en omgeving. Hij blij en wij ook, want wat een fijne wijnen zeg!
De eerste wijn, een
Grauburgunder, de 'S' van het Weingut Eurich Schönleber, Nahe, 2005 beviel me goed. Een mooie, niet te zware wijn. Hij begeleidde de
Störfilet mit Kartoffelschaim, Rote Bete Canelloni und Oscietra Kaviar. Steurfilet dus. Nooit gegeten, terwijl het in Duitsland regelmatig op de kaart te vinden schijnt te zijn. Nu was de vis niet echt hoog op smaak helaas, maar wel fijn van structuur. Een hele stevige vis eigenlijk. Het dikkige aardappelschuim was wel aardig, maar ik vond het niet zo mooi eruitzien. De wit-grauwe vis werd bedekt door witter schuim om zomaar te zeggen en dat is qua presentatie niet optimaal. Erop een chipje, waarin een lepel kaviaar lag. Dat was lekker. Ernaast echter een canelloni, ja een rolletje, gevuld met iets van een mousse en daar was ik verrukt van. Ik ben altijd al erg weg van biet, maar in combinatie met de mousse was het absoluut geweldig.
Bij het tweede gerecht dronken we over de S door. Dat tweede gerecht leverde wat tweespalt op aan tafel. En der tafelgenoten vond het een saai gerecht, terwijl wat andere tafelgenoten er juist erg verrukt over waren. We kregen in ieder geval
Landei-Nüdeln mit Rahmspinat mit Piemonteser Trüffel. Scharreleinoedels, lees een flinterdun flensje, waaronder we op een bedje van mooie diepgroene spinazie een perfecte eidooier troffen. Aan tafel werd ruim truffel geschaafd. Niet zomaar truffel, maar zo'n prachtige, nog natte (dat schijnt absoluut voorwaarde te zijn voor deze soort, anders valt de smaak geheel weg) witte Alba truffel. Nog nooit gegeten ik, nu dus wel. Erg leuk. En belangrijker: ook heel erg lekker. Heel zacht, heel subtiel van smaak. Om voor terug te keren!
Het volgende gerecht,
Seezungen-Sandwich, vroeg om een wat steviger wijn. Gekozen werd een
Sauvignon Blanc, Qualitätswein, trocken, Weingut Karl lt nog iets (helaas onleesbaar) uit Baden, 2003. Nu ken ik wel wat wijn uit Baden en ook deze beviel weer uitstekend. De Sandwich van Zeetong was leuk. Niet zo spectaculair als de voorgaande gerechten, maar toch leuk. Twee stukken diagonaal gesneden zeetong in een korstje van het een of het ander wekte inderdaad de indruk van een sandwich. Erbij een zeer prettig sausje met citroen en venkel en enige groentjes, wat het uiteindelijk allemaal tot een fijn gerecht maakte.
De Badenerwijn dronken we ook door bij
Eiskrautsüppchen mit Austern und Passe Pierre. Een ijskruid (verbena)soepje dus, prachtig groen met twee oesters erin. Geen idee wat Passe Pierre is helaas.Een heel zacht soepje, wat op zich mooi van smaak was, maar vreemd genoeg niet naar oester smaakte. En omdat ik dat verwachtte viel de smaak iets tegen. Maar dat kan geheel aan mij liggen, want er was niets mis met het soepje. Ook niet met de oesters.
Het werd tijd voor de rode wijn. De Dresdenerheer vond het allemaal heel spannend, want hij heeft ook nog een tijdje in Bonn gewoond en kent uit die tijd wel wat rode Ahrwijnen. Die hij altijd te dun vond. Enig overleg vond dus plaats.
Gekozen werd voor een
Grand Duc Select, Spätburgunder, trocken, Weingut Dentzerhof, Mayschloss, Ahr 2003. Een bijzonder krachtige, prettige wijn. Ietsjes kostbaarder dan de andere wijnen, maar zijn geld meer dan waard.
Erbij het hoofdgerecht.
Hazenrug in Civetsaus (excuses, ik kan met geen mogelijkheid de Duitse tekst lezen). Prachtige hazenrug in een krachtige saus troffen we aan. Erbij nog een mooi rondje met hazenschouder, wat draadjesvleesachtig aandeed en nog wat groentjes. Ook iets van aardappel herinner ik me nog. Volgens de Dresdener heer doet men in Duitsland veel meer aan restverwerking dan in Nederland. Nou, dat kan best zo zijn, laat Nederland die gewoonte dan maar snel overnemen wat mij betreft, want het was allemaal ev
en lekker.
Een en ander vroeg om een kleine pauze. Waarin we onder andere genoten van de wijn.
Hierna was het tijd voor de
kaaswagen. Nu heeft men hier de allermooiste kaaswagen die ik ooit gezien heb. Veel mooier dan destijds bij Vermeer of zelfs bij De Bokkedoorns. Een hele ruime tafel gevuld met de meest prachtige kazen. Perfect geaffineerd allemaal, perfect opgediend, leuke dingetjes weer geleerd over bijvoorbeeld de blauwe Auvergne, terwijl ik eigenlijk alleen maar hou van Roquefort. Absoluut een hoogtepunt dit. De keus voor de kaasjes duurde even met zoveel geweld natuurlijk en we vonden ook nog dat er wel een erg mooie wijn bij moest komen, wat resulteerde in een
Zecher Herrenberg 'JS'***. Auslese trocken, Weingut Jean Stodden, Rech-Ahr. Absoluut een heerlijke wijn.
Bij de kaas nog prettige soorten brood, waarvan ik overigens niet geproefd heb, want ik eet geen brood bij mijn kaas en wat boter.
Tijdens het verorberen van de kaas verblijdde de heer Steinheuer ons met zijn aanwezigheid en er ontwikkelde zich een gesprek. Een prettige man met een duidelijke visie.
En hierna vonden we het genoeg, dus het dessert lieten we het dessert. We schakelden over naar de espresso en dergelijke, waarbij we nog fijne friandises aantroffen en de nieuwe dag was al begonnen toen we terugwandelden naar het Weingut.
Om naar terug te keren dit!
