DSC09382
DSC09382

Seinpost in Den Haag

Op 9 november 2006 in Zuid-Holland.

Seinpost weer eens. Nadat we er de vorige keer zo vriendelijk onthaald waren, vonden we dat we er terug moesten. Niet dat dat een straf is natuurlijk. De derde tafelgenote had helaas moeten afzeggen, waardoor we er weer getweëenlijk waren.

Een allervriendelijkste ontvangst door de, voor ons, nieuwe sommelier. Joris is inmiddels naar Engeland vertrokken en ik moet zeggen dat de sommelier me erg bekend voorkwam. Niet zo gek uiteindelijk, want het was natuurlijk heel gewoon Stan. Van de Hand van Stan :-).

Champagne uiteraard, Gosset. Erbij geen knabbels deze keer, maar hapjes. Een mosselhapje met haringtartaar, wat sprekend leek op de eerste ganzenleverbereiding bij Oud Sluis laatst, maar uiteraard heel anders smaakte, lekker dus; een eitje gevuld met kokos en mango op een kabeljauwkoekje, ook lekker en een olijftomaatje met parmezaan in een koekje, ook al lekker, ik moest glimlachen om de geraspte parmezaan die er in, voor het formaat hapje dan, grote hoeveelheden op lag en tot slot een hapje van linzen met rillette van het een of het ander: nogal blubberig eerlijk gezegd.

De kaart werd overhandigd met een uitleg over het lunchmenu, maar daarvoor kwamen we natuurlijk niet. We waren er, zoals wel vaker, snel uit. Het grote menu, met slechts een aanpassing. De wijnkaart werd bekeken en na overleg met de sommelier gaven we hem carte blanche voor de eerste wijn.

Dat werd een zeer verrassende Chateau Pierre-Bise, le Haut de la Garde, Anjou Blanc 2004. Nu ken ik Anjou alleen van de ros, maar dit was een zeer verrassende, erg mooie volle wijn. Hij deed me in de verte zelfs denken aan de door mij zo geliefde Pacherenc.

Erbij de echte amuses. Koolvis met ramanas en schuim van mierikswortel, haring met zure room en zuurkoolijs en grijze garnalen met een combinatie van pastinaak en enoki. Zeer verrassende amuses dus, uitstekend van smaak en qua combinatie erg leuk gevonden. En vernieuwend ook, leuk.

Het voorgerecht kwam. Zeeuwse oesters (5/0). Eentje koud l'antiboise, twee gebakken met gezouten karamel, gefermenteerde zwarte bonen en amontillado van 30 jaar oud. De koude was heel gewoon goed en de gebakken, gelakte oesters, waarbij de amontillado met een verstuivertje erop werd gestoven, waren opzienbarend. Alle smaakjes waren goed te proeven en combineerden wonderwel. Erg leuk gevonden.

Omdat we de wijn zo lekker vonden, dronken we hem gewoon door bij het volgende gerecht. De gebakken langoustines. Een schuimig rondje troffen we aan. Dat schuim was epoisses, eronder plakjes Doyenne de Comice en erop een paar mooie, koude, langoustines. Dat koude was even wennen, dat verwachten we namelijk niet. Het schuim was overigens lauw en ikzelf vond de combinatie weer erg leuk gevonden en ook heel smakelijk, maar ik ben dan ook een grote liefhebber van epoisses.

Ook bij de gebraiseerde zeeduivel dronken we de Anjou. Een werkelijk prachtig stukje zeeduivel vonden we, op een mooie kreeftenjus. Erop een curry leave, speciaal meegebracht door een vriend van de heer Van der Goor, zoals hij ons vertelde en we moesten het blaadje ook zeker, in stukjes, opeten. Nu vond ik dat blad niet heel bijzonder, maar ik heb dus curry leave gegeten...Erbij een rechthoekig plakje pompoen met inktvisrisotto erop. Heel gewoon een mooi gerecht.

We gingen ons buigen over de keuze voor de rode wijn, maar werden verrast met een extra gang. Langzaam gegaarde kalfslever met mouclade en een rauwe oester. Erbij schonk Stan ons een San Leon Manzanilla, Bodega's Argulso, die ik erg lekker vond, maar mijn tafelgenoot wat minder geloof ik. Het gerecht was zeer verrassend wat mij betreft. Mooi gegaarde kalfslever, die daardoor erg deed denken aan ganzen/eendenlever, bedekt met heerlijke mouclade en er tussen de oester. Erg lekker dus.

De rode wijn werd in overleg met de sommelier gekozen. Tafelgenoot wenste erg verrast te worden, wat natuurlijk nog zo gemakkelijk niet is. Het werd een Quinta Do Vall Meao, Douro 2003, waar ik bijzonder over te spreken was, maar tafelgenoot helaas minder.

Erbij het hoofdgerecht. Gebakken wilde eend (Hollands), het boutje met duxelles van bospaddestoelen. Het eendje, althans de beide helften, werd ons eerst getoond alvorens gefileerd te worden. Flinterdunne plakjes erg prettige eend in een fijne jus van eend vonden we. Ernaast een rijtje schijfjes vijg (daar kun je niet omheen natuurlijk in deze tijd van het jaar), een hele prettige quenelle van knolselderij, waar wat chartreuseroom doorgewerkt was, maar zo subtiel doen mijn smaakpapillen het blijkbaar niet. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het boutje even kwijt ben in al dit geweld, maar als het erbij gezeten heeft zal het ongetwijfeld erg lekker geweest zijn. Het kan komen door het volgende gerecht, maar daarover dus verderop. Helaas was de eend wel iets te lauw, wat toch erg jammer is, maar dat zal iets te maken hebben met de gaarheid. Onder zo'n salamander gaart hij natuurlijk wel door....

De eend was anders wild dan anders, wat ons natuurlijk direct opviel. We kregen daar, ook over andere zaken overigens, een hele uitleg. Een en ander komt erop neer, dat men wild tegenwoordig niet meer laat besterven, waardoor het heel gewoon jonger en minder adellijk is. Niet onprettig wat mij betreft in sommige gevallen.

Het Seinpostmenu zou nu verdergaan met de gebakken ganzenlever, maar die kennen we hier al, dus hadden we besloten die te vervangen door de zachtgebakken kalfszwezerik. Een rolletje (canneloni) van brickdeeg troffen we aan, gevuld met stukjes zwezerik, die boterzacht waren, stukjes trompet de la morte en stukjes ossenhaas. Aan tafel werd er een jus omheen geschept waarin cantharellen te vinden waren. Erg mooi en erg lekker, alhoewel het eigenlijk iets te lauw was. Maar lekker dus.

De wijn beviel tafelgenoot een stuk beter. Een Pauillac Grand Puy La Coste '93. Ook ik vond hem prettig.

Het dessert van het menu wilden we ook niet, besloten we. We wilden de kaaswagen graag. Nog steeds mooi hier, ik blijf die grote uitgeholde Nederlandse kazen erg charmant vinden, dus we kozen elk wat stukjes en waren erg tevreden.

Een dessertamuse verscheen nog, een florentine met koffieroomijs, ook al erg lekker, waarna we afsloten met espresso. Van Palombini hier inmiddels, dus in orde. Daarbij nog wat snoeperijtjes en erg tevreden verlieten we, na allerlei handen geschud te hebben, dit uiterst prettige restaurant.

8 gedachtes over "Seinpost in Den Haag"

Cuno

Wat een heerlijk watertandend verslag weer. De kalfslever en oester begeleid door een Manzanilla, lijkt me een heel spannende combinatie.
9 november , 2006 om 19:57 pm

Ed van Wijnerij

Mooie verslag Carla. Zeker maakt men in Anjou mooie witte wijn, welke apsoluut de moeite waard is. Onbekend dus onbemind, maar geheel ten onrechte ! 'getwexc3xabenlijk',heel mooi poxc3xabtisch geschreven, bestaat dit woord echt ? Ed
9 november , 2006 om 21:43 pm

Ed van Wijnerij

En apsoluut moet natuurlijk absoluut zijn -) Ed
9 november , 2006 om 21:45 pm

Ed van Wijnerij

En apsoluut moet natuurlijk absoluut zijn -) Ed
9 november , 2006 om 21:45 pm

petra

Seinpost! Het klinkt zo ouderwets maar je verhaal is wel weer mooi...
15 november , 2006 om 17:12 pm

petra

Seinpost! Het klinkt zo ouderwets maar je verhaal is wel weer mooi...
15 november , 2006 om 17:13 pm

Vla

Hele mooie sfeertekeningen vind ik.
13 maart , 2007 om 22:41 pm

Znarf

Inderdaad een heel mooi verslag... Ik ga er met mijn lieve vriendin as vrijdag eten... Ben heel benieuwd!
19 maart , 2007 om 13:02 pm

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl