Munzur in Rotterdam

We gingen weer eens naar het Jeugdtheater Hofplein, deze keer naar de voorstelling over Fulco de Minstreel. Voorstellingen hier starten 's avonds om 19.00, wat het bekende probleem opleverde: eten we vooraf een kleinigheid en storten ons na afloop op een avondmaal of eten we waanzinnig vroeg... Uiteraard heb ik een voorkeur voor het eerste, maar omdat ik niet precies wist hoe laat een en ander zou zijn afgelopen, keek ik zaterdagmiddag maar eens wat rond naar restaurantjes in de directe omgeving. Dunya Lokante viel af. Goed bevallen hoor verder, maar ze openen pas om 18.00 en dat geprop vind ik helemaal niets. Blue Mekong opent pas om 19.00, dus dat is helaas ook geen optie. De recensies over het Perzische Light spraken me allemaal niet aan en opeens kwam ik Munzur tegen. Nooit van gehoord. Positieve recensies zo her en der, dus waarom niet. Om 17.00 is de keuken open, dus wij konden best om 17.30 aan tafel. De reservering was snel gemaakt en keurig op tijd wandelden we binnen.
Een vriendelijke ontvangst in het nagenoeg lege restaurantje, de jassen werden aangenomen en we kregen een tafel toegewezen. Op de vloer zat een mevrouw de Turkse pizzabladen te bakken en in punten te snijden, flinter-flinterdun hier.
Een frisdrankje voor de knapen en voor ons een tapbiertje: we hadden dorst.
De kaart is behoorlijk uitgebreid, aardig wat vegetarische gerechten ook. Veel kip natuurlijk, veel lam en veel gehakt. En ook aardig wat vis, tegen overigens nogal forse prijzen. Althans: in vergelijking met de vleesgerechten.
We waren er snel uit: Maurits houdt niet van smeerseltjes en koos voor de Karides Sote: gebakken garnalen met ui in een tomatensaus. Hij was erg tevreden. Een behoorlijk ruime portie middelgrote garnalen in een prettig sausje trof hij aan. Erbij brood en die Turkse flapjes en hij smulde ervan.
Ole deed met ons mee aan de Ordevr Tabagi uc Kisilik: de bekende smeerseltjes van kikkererwten, tomaat, aubergine, yoghurt en zo nog wat spul. Ook met brood en die dunne dingetjes en we waren erg tevreden. Gewoon lekker. Leuke presentatie ook. Niet van die vermoeiende kleine bakjes, maar een groot bord met in het midden een in parten gesneden tomaat, waarin lange plakken komkommer gestoken worden en tussen die plakken komkommer dan flinke bollen van de diverse smeerseltjes. Slim van ze, scheelt een boel afwas ook.
Oh, wij hadden er een karaf rode huiswijn bij, die in orde was. Niets bijzonders, maar dat hadden we ook niet verwacht. De wijnkaart is hier ernstig beperkt en ik heb toch geen verstand van Turkse wijn tenslotte.

Na een prettige pauze kwamen de hoofdgerechten. Voor Maurits de Tavuk Sis: kip aan een spies, waarover hij tevreden was. Mooi gekruid en heerlijk mals. Voor Ole uiteraard de inmiddels wel erg obligate Munzur Kofte, de gehaktballetjes in tomatensaus. Maar het ventje vindt ze nu eenmaal heerlijk en ook deze keer zat hij er weer van te smullen. Voor echtgenoot de Cop Sis: lamsvlees aan een spies, en ook hij was tevreden en voor mijzelf de Yarim Ay Kofte: gegrild gehakt, gevuld met kaas, groenten en een tomatensaus en ook ik was tevreden. Erop nog wat geraspte kaas. Erbij een flinke bol licht-flauwe rijst en voor ons allevier een bak met flinterdun gesneden sla. Van dat laatste hou ik niet, ik heb liever plukken sla, maar okee.

Tijd voor een dessert hadden we helaas niet meer, ik had nog best een piepklein stukje baklava willen proeven, maar het was wel goed zo. Nog een espresso van het huis, terwijl we op de rekening wachten en keurig om 18.55 wandelden we het Theater binnen om er van een echt uitstekende voorstelling te genieten.
Om naar terug te keren wat mij betreft. Niet zo hectisch als Bazar, volkomen vergelijkbaar met Dunya Lokante, maar iets goedkoper. En dat laatste kan nooit kwaad natuurlijk.