La Vilette in Rotterdam - 2e bezoek

La Vilette !
Op 15 maart 2003. Met, zoals Tanja zo mooi omschrijft, 'familie'.
Wat is er nu zo bijzonder voor mij aan La Vilette? Een aantal dingen. Vroeger werkte ik in de een van de kantoorkolossen erboven en verbaasde ik me regelmatig over de lokatie, waar het in ieder geval tijdens de lunch elke dag redelijk gevuld was. Het trok me toen niet. Zakenpubliek en toen vond ik het allemaal nogal kostbaar. Maar tijden veranderen. Ik las leuke dingen over La Vilette, vond nog steeds de lokatie vreemd, maar begon het wel te snappen. Ze hebben een tijdje valetparking gehad, dat doen ze nu niet meer. Er is tenslotte een ruime parkeergarage om de hoek. Mijn echtgenoot dineert hier enkele malen per week met zakengezelschapjes en had weinig behoefte om er privé eens langs te gaan. Mij begon het steeds meer te trekken. Hoe mooi kwam het uit dat twee heren van ons gezelschap hun duo-afspraak omzetten naar een breder gezelschap en dat een van deze heren zijn teleurstellende ervaring bij La Vilette enkele maanden eerder nog eens wilde overdoen om te zien of het werkelijk zo tegenviel. En zo kwam ik er dus terecht.

Na een borrel in Melief Bender, een van Rotterdams oudste bruine kroegen liepen wij de Westblaak over, waar inmiddels het brede middenstuk tussen de dubbele geasfalteerde rijbanen is veranderd in een skateparadijs. Ook zo vreemd, en wandelden de lichte entree van La Vilette binnen.
Voor interieurbeschrijvingen verwijs ik naar de vier eerder verschenen recensies, voorzover daar iets over gemeld is.

We namen een glaasje champagne, dat doen we vrijwel altijd, hier een Charles Heidsieck Brut 1997. Voorzover ik verstand heb van champagne (wat begint te komen, althans, ik weet wat ik lekker en minder lekker vind) heeft deze niet mijn voorkeur. Ik vind de belletjes hier nogal opdringerig en ik hou nu eenmaal niet van veel bubbels. Diverse knabbels erbij. Amandeltjes, koekjes en witlofblaadjes in een waterige truffeldip. Ik heb er nauwelijks van gegeten, in afwachting van de amuse, die niet kwam.
De kaart kwam en zoals al eerder is opgemerkt verschilt de menuprijs nauwelijks van de à al carteprijzen, wat leidde tot een nogal diverse keuze. Dat kunt u allemaal lezen in de andere recensies.
Ik had als voorgerecht gemarineerde tonijn met gebakken langoustines met een sojavinaigrette. Dit was goed. De tonijn viel niet weg, zoals toch redelijk vaak gebeurd, de langoustines waren goed gebakken, kortom een gerecht wat me beviel. Hierbij dronken we een Saint Véran, Croix de Sencuillet 2001. Dit was in orde, zoals de Saint Véran vrij vaak in orde is.
Het tussengerecht bestond uit in de oven bereide grietbot met truffeltapenade en een Noilly Pratsaus. Nu is een Noilly Pratsaus een favorietje van mijn echtgenoot en ook ik vind het toch altijd een vrij aardige saus. Zo ook hier. De griet was iets te gaar en naar mijn smaak had hij ook wat warmer gekund, maar al met al toch een niet onaardig gerecht. De truffel heb ik wel eens pregnanter meegemaakt. De Saint Véran ging er goed bij.
Een aantal mensen schakelden over op vlees en er ontstond wat gezoek in de wijnkaart. Die wijnkaart overigens, die ik niet heel goed gezien heb, heeft nogal wat jonge wijnen, wat jammer is. Er rolde uiteindelijk een Crozes Hermitage uit, nadat er een of twee wijnen werden afgekeurd. Deze heb ik niet gedronken, want mijn hoofdgerecht bestond uit zeeduivel, gebakken met een gegratineerde kerriemousseline en (weinig) Zeeuws mosselen. Ook een heel aardig gerecht, de kerriemousseline deed het goed bij de zeeduivel. Ook de Saint Véran ging hier goed bij. Toch een groot voordeel van de vrij algemene Saint Véran, hij kan veel hebben.
Als dessert nam ik kaas. Hier geen kaaswagen of -plateau, maar een bordje. Je kunt wel je voorkeur opgeven en dan wordt er iets voor je samengesteld. Laat het duidelijk zijn dat dat mijn voorkeur niet heeft. Enfin, op het bordje kwamen uiteindelijk deze kazen terecht :
- Saint-Relicien / Rhone Alpes
- Robiola / Piemonte
- Saint-Nectaire / Auvergne
- Mariolles / Nord/Pay-De-Calais (Picardie)
- Cabrales / Picos de Europa (Austrarie)
De Saint Relicien, een geit, op een lepeltje geserveerd, vond ik erg lekker, de Robiola was aan de flauwe kant, die heb ik weleens beter meegemaakt, zo ook de Saint Nectaire en de Mariolles. De Cabrales tot slot is wat in opkomst, maar haalt het wat mij betreft niet bij een goede roquefort, die ik ook hier moest ontberen. Jammer dat er zo weinig goede restaurants zijn die zich verdiepen in de vele mogelijkheden die roquefort biedt.
We dronken hier een Shiraz Pikes Clare Valley 1999 bij. Die was goed.
Het dessert van mijn linkerbuurman (allemaal chocoladefantasietjes) zag er uitstekend uit, smaakte ook prima zo begreep ik. Hij dronk hier een Pedro Ximenez bij, waar ik een slokje van mocht proeven en dat is dus een blijvertje!

Samenvattend: gewoon een goed restaurant, wat kleine op- en aanmerkingen, maar gezien prijs/kwaliteitverhouding toch wel iets om te onthouden. Ik betaalde voor dit alles 90 Euro.

Update: La Vilette bestaat nog steeds, maar inmiddels al enige jaren met een andere crew en andere eigenaars. De chef van deze recensie kookt al weer jaren in zijn eigen restaurant, Fred, bekroond met **.