Beluga in Maastricht - verslag tweede bezoek

Na een zeer enerverende rit bereikten we in het pikkedonker Maastricht. Echtgenoot was zo slim om zich te willen laten oppikken bij het OLV-plein, wat in de weekeinden door allerlei uit de grond oprijzende paaltjes bijna hermetisch is afgesloten, maar uiteindelijk vonden we hem bij de Bonbonnire waar we toevallig de dag erop ook zouden lunchen. De rit naar het hotel was hectisch, maar ook lachwekkend, want we kwamen zeer regelmatig uit op doodlopende weggetjes die eindigden met een trap naar boven. Gelukkig maar dat ze niet naar beneden gingen, want ik weet niet precies wat er dan gebeurd zou zijn. We moesten ons nl. nog even omkleden in het hotel en we waren schandelijk laat. Zo laat zelfs, dat we Beluga niet eens meer konden bereiken. Nogal irritant, want ik wilde gewoon eventjes laten weten dat we het afgesproken tijdstip niet zouden halen en dat was door het ingesproken bandje nu niet mogelijk...Nog een helse rit naar het Centre Ceramique en we stommelden de trap op om op het Plein terecht te komen.
De deur zwaaide al voor ons open, jassen hadden we niet, want het was nog tenminste 20 graden buiten en mijn excuses voor het late tijdstip werden vriendelijk weggewuifd. Of we een aperitief wilden. Nu was de lounge geheel uitgestorven, dus we besloten dat we aan tafel graag een glaasje champagne wilden. Van Deutz hier en de vriendelijke jongeman die hem inschonk mompelde er nog Brut bij met t, wat we geestig vonden.
De eerste amuse, tomaatje, gemarineerd zoetzuur met luchtig lauwwarm schuim van Parmezaanse kaas verscheen en die vond ik lekker. Minder lekker dan de eerste keer trouwens, want het schuim was deze keer niet luchtig genoeg en er zaten korreltjes in; wel viel het tomaatje nu meer op.
Water wilden we ook wel, hier nog steeds uit dat pleistocene gedoe en dat kost dan 4.50 per fles, dus voor het water waren we deze avond 25.50 kwijt, wat ik bizar blijf vinden.
Een tweetal amuses op een standaardje kwamen, hoorntje met gekonfijte en gefrituurde uien, filodeeg met ui dus, wat ik nogal simpel vond en een bitterbal met Hollandse garnalen, die ook behoorlijk gewoontjes was. Tot slot kwam er nog een bordje met madeleine van basilicum en zwarte peper, die in aanleg wel geestig was, maar een eenhapsmadeleine was wat mij betreft wel goed geweest.

Een amuse, die wel op de mij vriendelijk verstrekte menukaartjes staat, maar die we niet gekregen hebben helaas, had ik dan weer wel willen proeven, nl. een tartelette van geitenkaas en grotchampignons met bittere olijven.
Na het overhandigen van de kaart door de heer Van Wolde, die wel geinteresseerd lijkt, maar het niet is en een uitleg over de verschillende menu's, waarbij het Prestigemenu gezien de tijd niet meer mogelijk was, besloten we eensgezind tot het zesgangen verrassingsmenu. Met een wijnarrangement voor drie personen, want de vierde persoon drinkt op een glaasje champagne na geen alcohol. Ook prettig voor de terugreis trouwens.

De eerste wijn, een Riesling Spätlese trocken Himmelsreck 2003, Knipser, Pfalz kon mij maar matig boeien, maar de mannen waren er tevreden over.
Het eerste gerecht, hulsje van karamel gevuld met een salade van krab, kaviaar, mousse van krablever en mayonaise van ijzerkruid vond ik alleen al leuk om te krijgen, want in de verschillende recensies bij bv. Lekker wordt hierover gerept. Volgens de vriendelijke mevrouw, de bediening is hier uitstekend!, zou de inhoud van het hulsje blijven staan als we het aansneden. Mooi niet dus, maar dat kwam omdat vooral de mayonaise van ijzerkruid te dun was. Wat niet wegneemt dat het een erg mooi gerecht was. Zowel de afzonderlijke onderdelen als de ingrediënten gezamenlijk combineerden erg mooi.
Brood werd overigens telkens bijgevuld, bij de andere drie dan, ik ben niet zo'n broodeter. Lichtgezouten boter en 1 schaaltje olijfolie stonden op tafel.
Over de tweede wijn, die niet op mijn menuutje staat, maar die ik heb onthouden, een Savigny, was ik al een stuk enthousiaster. Gewoon meer mijn wijn dus. Hij begeleidde een gerecht in tweeën, bruchetta met fijngesneden coquilles met kaviaar, die ik goed vond, hoewel het bruchetta van mij wel geskipt mag worden, want dat haalt de smaak van de coquilles wat weg, met ernaast een lijntje rauwe zalm met gestampte bloemkool en verbenasaus, wat op het sausje na nogal gewoontjes was eerlijk gezegd. De kwaliteit was natuurlijk in orde, maar ik verwacht ook niet anders hier. De bloemkool was rauw, net zoals de zalm. Het sausje zat trouwens ook al bij het eerste gerecht, want verbena is natuurlijk gewoon hetzelfde als ijzerkruid. Het terugkeren van de kaviaar vond ik dan weer minder 'storend'.

Ons derde gerecht, op brioche gebakken zeetong met zachtgegaarde kreeft en saus van oester, aardappel en salie kwam meer in de richting. Uiteraard uitstekende zeetong en prima kreeft. De brioche vind ik niet nodig en de saus was goddelijk lekker. Hoe de aardappel precies verwerkt was, weet ik helaas niet meer, maar de salietoets staat me nog wel bij. Een mooie combinatie van smaken. De wijn, een Cullen Chardonnay 2002, Margaret River, Western Australia, ging er goed bij. Heel toevallig kenden we deze wijn al, niet te lang geleden waren we op zoek geweest naar deze specifieke wijn omdat een vriend van ons hem aan zijn vrouw wilde schenken. Jaja, die vrouw heet inderdaad Margareth. Zo drinken wij ook weleens de Zuid-Afrikaanse Constantia .
De wijn werd doorgeschonken bij het vierde gerecht, jonge tarbot op de graat gebakken met sperzieboontjes en spekjes en een saus van eekhoorntjesbrood. Gewoon een goed gerecht was dit, alhoewel nogal bekend inmiddels.

De rode wijn, een Mosswood Cabernet Sauvignon Glenmore Vineyard 2001, Margaret River, Western Australia, beviel me erg goed en paste ook uitstekend bij de kalfslende met krokante zwezerik, buikspek, pommes fondant en kalfsjus. Prima kalfslende natuurlijk, uitstekende zwezerik en een lekkere jus.

Een dessertamusetje verscheen: een sorbet van Caipirhina (de bekende cocktail) met een schuim van witte chocolade en een stroop van dragon. Lekker!

Twee van ons namen het dessert, roomijs van rijpe vijgjes in krokante witte chocolade onder sneeuweitje met karamel en aceto balsamico en waren erg tevreden. Ik kan alleen maar zeggen dat het er spectaculair uitzag, want echtgenoot en ik hebben ons verdiept in de kaaswagen, waarvan we onder andere Selle-sur-Cher (een geitje, die nogal lichtjes was), uiteraard Vacherin Mont d'Or, Langres, Brillat Savarin, Hervé en Roquefort gekozen hebben. Stuk voor stuk prima kaasjes, maar dat is niet meer dan logisch.
Erbij wat Casa de Sta. Eufemia, special réserve white Porto 1975.

Ons werd gevraagd of we slechts koffie of het uitgebreide koffiegebeuren wilden en twee van ons wilden slechts koffie, eentje thee en ik had dringend behoefte aan een biertje. Een Brand hier natuurlijk.

Samenvattend: uiteraard een goede maaltijd. Ik vond het geheel minder overweldigend dan de eerste keer, ik heb het idee dat het verwenniveau een stuk minder is geworden en ik denk dat we de volgende keer naar Zeeland of België gaan.