DSC09382
DSC09382

Gambero Rosso in San Vincenzo - Italië

Op 30 september 2005 in Italië, twee sterren.

Gambero Rosso. Volgens de toonaangevende Italiaanse restaurantgids 'Gambero Rosso' het beste restaurant van het hele land. Maar liefst 96 van de 100 punten krijgen ze daar, waarvan er 56 van de 60 voor de keuken gegeven zijn. Michelin geeft ze drie zwarte bestekjes en 2 sterren.
Daar moesten we dus heen.
Het reserveren ging wat lastig, maar dat kwam vooral omdat we op onze berg soms geen bereik hadden, maar toen dat eenmaal gelukt was, liep het verder soepel. Of we op de ochtend zelf nog even onze komst wilden bevestigen. Ja hoor...
Keurig op tijd reden we San Vincenzo binnen, een wat slaperig stranddorpje waar je de oude mensen in de schaduw van de bomen ziet zitten, maar ook meisjes in bikini ziet rondlopen. Het restaurant is gevestigd aan het haventje, uitzicht op wat bootjes dus en aan de andere kant aan een pleintje waar we keurig onze auto kwijt konden. Ole was wat teleurgesteld, die had gerekend op een groots gebeuren la Guérard, maar daar doen de Italianen niet zo aan. 'Weet je zeker dat dit het is, mam? Ja schat, er staat toch Gambero Rosso ? Ja, hallo zeg, we hebben al 3000 restaurants gezien die zo heten ;-). Ja, maar deze is het echt, heus !' Goed.
We wandelden naar binnen, waar de ontvangst vriendelijk was. Rechts kon je de keuken zien, pal voor ons een bureautje waar de vrouw des huizes de nieuwe reserveringen aanneemt en allerlei andere handelingen verricht en daarnaast een trapje naar de eetzaal, dat is afgeschermd met een marmeren balustrade. Die balustrade is weer bedekt met een mozaïeken sjabloontje, wat terugkeert in de kappen die de gordijnroeden maskeren. Een kleine eetzaal trouwens met slechts 22 couverts, verdeeld over een tafeltje of 7. In het midden een tafel, waar het personeel zijn handelingen kan verrichten. Ook de kok kwam even de zeer warme keuken uit om ons een handje te geven, toch altijd leuk (de kinderen vonden hem op een dirigent lijken, vanwege zijn wat woeste haardos en verbaasden zich over zijn spijkerbroek) . Op één tafel na was alles al bezet en de kinderen vonden het leuk dat er nu eindelijk eens andere kinderen waren. Vier zelfs, waarvan één een baby, die het later op de middag wat slecht naar de zin kreeg helaas. Wat me wel dan wel weer opviel was dat de kinderen zo onder de 14 geen eigen menu kregen of namen, maar met een klein bordje mee aten van de porties van de ouders. Dat lukt toch echt niet bij onze kinderen . De inrichting is hier heel licht, veel ronde tafels, veel loopruimte en toch erg genoeglijk. We kregen een ruime ronde tafel bij het raam, mooi gedekt met mooie zware kleden en antiek zilver. Ik moest even nadenken wat de FP op de onderborden en het bestek zou kunnen betekenen, maar was er vrij snel achter: Fulvio Pierangelini natuurlijk !
Tot mijn verrassing kwam een van de obers direct aangesneld met een kruktafeltje om mijn tas op te plaatsen. Zouden ze bij De Librije geweest zijn ?
Een aperitief wilden we natuurlijk wel. Voor ons een Spumante, waarvan ik de naam niet meer weet en dat is jammer, want het was een erg lekkere spumante. Iets met Santa Catherina-Magdalena erin.... De kinderen wilden een Cola en kregen dat ook, maar vreemd genoeg kregen ze een blikje...Ze kregen er een beetje de slappe lach van, want ook al waren ze inmiddels wel gewend aan het krijgen van een blikje in Italië, in een restaurant als dit vonden ze het toch wel erg raar.
Erbij twee amuses: brandade met truffel, een flinke hoeveelheid brandade, die zalvig lekker was (de structuur ervan was boterzacht, zo mooi heb ik hem nog niet eerder gezien) en erop flink veel plakjes witte truffel. Eromheen ruim olijfolie. Dat zouden we hier vaker zien trouwens. En wortelbavarois. Een prachtig rondje heel zachte knaloranje wortelbavarois, keurig op kamertemperatuur met eromheen warme worteljus, die zeer diep van smaak was en erop een toefje piccalilly. Waar ik helemaal blij van werd, want ik vind piccalilly nu eenmaal ontzettend leuk. Dit beloofde wat.
Of we water wilden. Ja graag, ijswater als dat mogelijk is? En dat was mogelijk. Erbij broodjes, warm uit de oven, die overigens telkens als ze op waren werden aangevuld, dus alle mannen blij. Op tafel drie soorten olijfolie, die allemaal als erg lekker uit de bus kwamen.
De kaart werd ons overhandigd, met het wijnboek. De menukaart is hier relatief beperkt en op een enkele uitzondering na, volledig gevuld met visgerechten. Mooie gerechten, die het ons zeer moeilijk maakten te kiezen. Gelukkig kent men hier ook een menu. 'I Classici del Gambero Rosso'. 5 Gangen voor 90 euro, eventueel uit te breiden met een vleesgang tot 6 gangen voor 110 euro. Wij vonden 5 gangen wel voldoende, zeker nu we met zijn vieren aan tafel zaten.
De wijnkaart is omvangrijk, mooi geordend en ontzettend keurig geprijsd. Nu had ik op de menukaart gezien dat er een aantal suggesties gedaan werden bij het menu, waarvan een ervan me wel wat leek. Een Viognier namelijk, uit San Vincenzo en speciaal gebotteld voor Gambero Rosso. We besloten dat we die in ieder geval bij de voorgerechten zouden kunnen proberen. Die wijn kost dus slechts 22 euro per fles. Hij beviel ons overigens zo goed, dat we hem gewoon hebben doorgedronken bij het hele menu.

Ons eerste gerecht, de insalata di trigliette was een verrassing. Niet eens zozeer door de prettige soorten sla, maar veel meer vanwege de boterzachte zeekraal met bite die eronder lag. Wat ontzettend leuk dat ze hier met zeekraal werken. Op de salade een van de vele soorten gamba's die ze hier kennen en wat stukjes perfect gebakken zeebarbeel. Erg lekker.
Het tweede gerecht, passatina di ceci con crostacei, kon vooral echtgenoot zeer bekoren. Hij is dan ook een fervent liefhebber van kikkererwten en ik wat minder. Ik kook het meest thuis, dus vandaar. Grote bewondering had ik wel voor de structuur van de puree. In een laag pastabord lag een flinke laag van de zacht glanzende, lichtolijfgroene boterzachte crème van kikkererwten, met erin gouden cirkels van een bijzonder mooie extra vierge olijfolie. Precies in het midden lagen een viertal uitstekend gegrilde gamba's - een ander soort dan die van het eerste gerecht. En ja, ik zal me gaan verdiepen in alle soorten....
Een absoluut erg mooi gerecht. De kinderen waren ook zeer te spreken over de schaaldiertjes en pap ontfermde zich over een flink deel van hun passatina.
Na een keurige pauze, die vooral voor echtgenoot goed van pas kwam, kregen we ravioli di pesce alla crema di frutti di mare. Een, uiteraard, huisgemaakte ravioli, gevuld met kreeftenvlees en omgeven door de allermooiste schaaldieren-met-veel-kreeft-crème ooit geproefd. En gezien trouwens, wat zien de gerechten er hier prachtig uit. Maurits vond dit met ster het lekkerste wat hij ooit gegeten heeft en vond het jammer dat hij slechts een ravioli kreeg. En dat terwijl hij eigenlijk geen pasta liefhebber is.
Het hoofdgerecht, Il pesce del giorno con carciofi was vandaag een perfect stukje vis (ik meen luvaro = haanvis, maar ik kan er verder geen gegevens over vinden) met een mooie kalfsjus, perfecte artisjokjes en flink wat groentjes. Op de een of andere manier wat gewoontjes na het eerdere geweld, maar natuurlijk toch nog steeds erg goed en erg lekker.

We waren overigens blij dat we het vleesgerecht niet genomen hadden, de buiken waren al behoorlijk gevuld. Maurits overwoog nog even er toch voor te kiezen, maar dat kwam omdat aan een tafel naast ons een der gasten wel een portie kreeg en het ging om woudduif met rozemarijn. De portie was zo miniem, dat hij dacht dat hij dat nog wel aankon. Maar we waren streng dit keer, dus wachten we heel gewoon op het dessert. Eerst nog een dessertamuse: een flink glaasje met koffieparfait met erop wat mokkaroom.
Het dessert werd aan tafel bereid, wat wel weer spectaculair was voor de kinderen. Crêpes calde agli agrumi wat heel gewoon crêpes Suzette is, maar dan met ook nog limoen in plaats van alleen met sinaasappel. Erg lekker, erg goed en heerlijk fris was het. Erbij nog een bolletje ijs, waarvan ik het parfum vergeten ben, maar uiteraard heel gewoon erg lekker.

We sloten af met uitstekende ristretto met allerhande erg lekkere snoeperijtjes, namen afscheid van het personeel, de chef en zijn vrouw, vroegen om een kopietje van het menu, wat zomaar uit een la getoverd werd en reden langs de romantische kustweg naar het noorden, waar we nog een bezoekje brachten aan Livorno. 's Avonds hebben we slechts wat kaas gegeten ;-)

1 gedachtes over "Gambero Rosso in San Vincenzo - Italië"

Jaartal

Lorenzo was prima, maar dit zou ook ook een minstens zo goede suggestie zijn geweest!
12 april , 2008 om 23:00 pm

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl