DSC09382
DSC09382

The American Dreamcafé in Rotterdam

Op 19 januari 2005 in Zuid-Holland.

Wat doe je als je oudste zoon voor de eerste keer met een vriendinnetje naar de bioscoop gaat? Juist, je zorgt voor vervoer, want ze zijn echt nog te jong om alleen in de stad te lopen. De keus was Gouda of Rotterdam, waarmee Maurits dus snel klaar was: Rotterdam natuurlijk. Keurig op tijd ging echtgenoot met Maurits het meisje ophalen om ze af te zetten op het Schouwburgplein. Ole en ik arriveerden ietsjes later. Ik had op deze zaterdag namelijk een bridgedrive en de tijden liepen niet helemaal synchroon. Op mijn vraag eerder die week of ik Floor maar zou reserveren, werd negatief geantwoord: ze wilden Chinezen. Wij zouden namelijk gaan eten, terwijl Maurits met vriendinnetje naar de film zouden kijken.
Na afloop van de film zou er even telefonisch contact zijn en dan zouden ze zich bij ons voegen om gezamenlijk nog even iets te drinken. Daarmee viel Tai Wu af, want dan zouden ze namelijk via een nogal duister steegje langs de Pauluskerk moeten wandelen en dat leek me geen succes op een donkere zaterdagavond. Grand Palace dus. Die was vol. De Griek was geen optie voor Ole, de Pizzahut voor ons niet. Het American Dreamcafé dan maar ? Tja...ok..
Een nogal duistere entree leid je naar een nog veel duisterder café op de begane grond, waar je dus niet kunt eten. Eten doe je boven. En boven kom je via een trap die langs een heuse Indiana Jones-achtige rots-met-water gaat. Met een bordje waarop staat dat je even moet wachten en dat er snel iemand naar je toe zal komen. Dat gebeurde ook. Of er nog een tafeltje voor drie was. Ja, dat was er wel. Nu was het redelijk gevuld in de bizar donkere ruimte en werden wij helemaal naar achteren geleid. Grappig: aan de ene kant zat relatief jeugdig publiek, aan de andere kant de 40-50-ers en wij zaten er ergens tussenin, maar dat kwam natuurlijk door Ole.
De kaart wordt direct meegenomen als je naar je tafel wordt gebracht en ja, we wilden wel iets drinken. Bij dat drinken kwam fabrieksafbakstokbrood met bijna lopende cajunkruidenboter, wat allemaal zeer matigjes was. Een dergelijk mandje kost overigens heel gewoon 2.50.
Het was weer een hele toer om te lezen wat er zoal te eten viel hier, maar uiteindelijk waren we eruit. Alleen een hoofdgerecht wilden we overigens, want we rekenden - terecht - op Amerikaanse porties. Op de kaart uiteraard ook de megaburger van 1.250 gram. Die kost 54.00, echter als je die binnen een half uur wegstouwt krijg je een een plek op de internetsite en je maakt kans op een vliegticket naar Florida. Ole overwoog heel kort of hij het zou proberen, maar nadat wij nog korter en behoorlijk krachtig duidelijk maakten dat er vrijwel niets zo wanstaltig is als het verorberen van dergelijke hoeveelheden vlees koos hij voor een Dream Burger met bacon. Ook gigantisch. Met een broodje, lichtgeroosterd, veel saus, plakken bacon die niet echt crispy waren en allerlei soorten kaas. Het vlees vond hij wel lekker, de rest niet echt heel bijzonder.
Constant koos de tenderloin van 200 g (je kiest hier op gewicht....) met uiteraard béarnaisesaus en was niet ontevreden en ikzelf had de fish in a bag, een kunstig mandje van aluminiumfolie met daarin veel groenten (vooral paprika en mais) en een flinke moot vis. Geen idee welke vis, een stevige witvis in ieder geval. Best aardig. Erbij gebakken paddestoelen, wat hier simpele witte champignons zijn, die me erg aan de stuiterende potjeschampignons deden denken en die ik dus alleen geproefd heb. Bovendien nog frieten erbij, die niet onaardig zijn en wat veel te zoete mayonaise.
Toen ik mijn tweede glaasje witte wijn bestelde (we moesten het natuurlijk rustig aan doen, alle auto's waren tenslotte in gebruik), werd er een hele fles voor me neergezet. In eerste instantie bedacht ik dat dat best eens heel vriendelijk bedoeld zou kunnen zijn, maar navraag leerde dat het gewoon een foutje was. Wat overigens keurig werd opgelost.
Dessert wilden we niet meer, we waren het geroezemoes ook een beetje zat en vroegen ons af of dit nu wel een juiste plek was om Maurits te ontmoeten. Dat was niet zo, concludeerden we en dus vertrokken we na uiteraard het betalen van de rekening richting Doelencafé. Daar was een jazzy nieuwjaarsconcertje gaande en met wat espresso hebben we toen gewacht op de filmgangers. Gezamenlijk nog een drankje genomen en daarna gingen echtgenoot en Ole richting huis en heb ik het meisje even naar huis gereden. Maurits was erg te spreken over de avond en daar ging het allemaal om tenslotte.

Het zal duidelijk zijn dat ik dit geen aanrader vind, maar ik kan me zo voorstellen dat het voor een groep jongeren heel genoeglijk kan zijn hier. Het vlees (ook de vis, althans de vis die ik had) is van goede kwaliteit. En het is veel. Het is maar wat je wilt. Er is overigens ook een driegangenmenu voor ik meen 27.50

Update: Het American Dreamcafé is al enige tijd gesloten.

0 gedachtes over "The American Dreamcafé in Rotterdam"

Er zijn nog geen reacties geplaatst.

Geef een reactie

Copyright © 2004 - 2024 Restaurant recensies van Carla, Restaurantbelevingen | Alle rechten voorbehouden | Privacyverklaring

Designpro.nl | Z-IM.nl