Bij Mette in Linschoten

Bij Mette. Al maanden bereikten me positieve berichten over dit restaurant wat op slechts 100 m van De Burgemeester ligt. Echtgenoot was er al eens geweest voor een zakendiner en classificeerde het als Joiakwaliteit. Maar natuurlijk moest ik het zelf meemaken en ook Marja had er wel zin in, we hadden ook nogal veel bij te praten en dat kon heel goed bij Bij Mette, zo dachten wij. En dat klopte ook.
Zo tegen enen stapten wij Bij Mette binnen. Bij Mette ligt in de oude dorpskern van Linschoten wat als geheel zeer Oudhollandsch aandoet. Gewoon leuk. Het is er binnen vrij klein, een tafeltje of 10, meestal vierkant en rechthoekig. Slechts één rond tafeltje, vrij in het midden, is er. Die tafel werd redelijk cruciaal voor onze lunch, vandaar dat ik hem noem. Een kleine aantekening: als je de mooie voordeur binnenkomt sta je pardoes in een piepklein halletje met niks, met alleen een nogal storende glazen deur (dat zal ongetwijfeld voor de tocht zijn) en dan moet je die glazen deur dus door. Op zich niets mis mee, maar het doet nogal ielig aan.
Leuke decoraties hebben ze bij Bij Mette. Tafels van hout met wel stoffen servetten overigens, veel bruintinten, mooie boeketten her en der en aan de wand bijzonder kleurrijke en grote tulpschilderijen, die zeer consequent zijn doorgezet. Wat rust biedt en ook een uitzicht.
Alle tafeltjes hebben min of meer uitzicht op de keuken, die ik eigenlijk aan de kleine kant vind. Wat niet wegneemt dat er mooie creaties uit die kleine ruimte kwamen. Een bezoek aan het toilet, wat via een wenteltrap naar boven te bereiken is, leerde me dat de wijnopslag boven gebeurt hier, net zoals bij De Librije. De toiletten zijn oud en daar zou wel iets aan kunnen gebeuren.
Tot zover de sfeertekening.
Wij wilden een aperitief. Gewoon een glaasje witte wijn, want Marja moest nog naar de sauna en de honden (teckeltjes natuurlijk) uitlaten en ik moest de kinderen nog voederen en daarna naar een voorstelling van Kriebeltje op de basisschool en dan moet je toch redelijk helder zijn. De huiswijn, hier een Chardonnay uit het Pays d 'Oc, leek in aanleg prettig, maar was het uiteindelijk niet. Vrij vlak en in eerste instantie aan de zure kant. Erbij een amuse, een gekonfijte dadel in krokante bacon gewikkeld. Best lekker !
De kaart werd ons overhandigd met een toelichting op het lunchmenu, twee gangen voor 25.50. Op onze vraag of het Keukenmenu (acht gangetjes) alleen tijdens het diner werd geserveerd, werd bevestigend geantwoord. Ook werd even vreemd gekeken toen we graag wilden weten wat het viergangenmenu inhield. We kozen natuurlijk voor het viergangenmenu, waarbij we maar direct het dessert skipten voor kaas. Een viergangenmenu kost hier 36.50, het driegangenmenu 32.50. In vegetarische versie respectievelijk 27.50 en 24.50. De kaart is verder niet al te groot, maar met voldoende keus voor elke trek.
De wijnkaart kwam, tesamen met een bolletje wit en een bolletje bruin brood en wat gezouten roomboter. Twee wijnkaarten eigenlijk. De gewone, waarvan veel wijnen niet meer te verkrijgen waren, wat mij bevreemdde, en een aparte, waar kelderrestanten en andere lolligheden opstonden. We kozen voor een Limoux Méditerranen 'Grand Chardonnay', Toques et Clochers, omdat ons menu voornamelijk uit vis zou bestaan en bij de kaas zouden we wel iets anders kiezen, zo besloten we eendrachtig. Erbij ijswater in een karaf en de maaltijd kon beginnen.
Het voorgerecht, salade van dichtgeschroeide tonijn kwam ter tafel en zag er prachtig uit. Op een spiegel van dunne plakken dichtgeschroeide tonijn met d'een of d'andere dressing lag een brunoise van appel, daarop een toef roquetsla met allerlei kruidjes ertussen en daarop weer een aan een stokje gestoken gegrilde gamba. Het zag er niet alleen prachtig uit, maar was ook mooi van smaak. De kruiden waren goed te proeven in de sla, de tonijn was uitstekend van temperatuur en de gamba was ook gewoon goed. Een mooi begin dus.
Het vrij goed gevulde restaurant werd nog gevulder door de nogal zichtbare binnenkomst van twee heren, die zoals later bleek Bij Mette vooral bezoeken vanwege de wijn en uiteraard ook voor de keuken. De zolder bevat vele verrassingen op dat gebied. Maar daarover later.
Ons tussengerecht, aan de lijn gevangen kabeljauw met gekonfijte wortel werd ons voorgezet. Heel kort gegaard onder de salamander was de kabeljauw, zo vertelde ons de vriendelijke ober. Erop dus stukjes gekonfijte wortel, croutons en wat balsamico. Een saai gerecht, zo vond Marja en ik was het volmondig met haar eens. Een beetje zout scheelde al iets, maar bracht het gerecht zeker niet op het niveau van het voorgerecht. Jammer ! De twee heren aan de ronde tafel hadden inmiddels hun fles champagne soldaat gemaakt en gingen over op iets wat op een Elzaswijntje leek, maar er verscheen ook een fles rode wijn op hun tafel met de naam Testarossa. Nu heb ik de periode van dure sportauto's inmiddels al wel gehad, maar ergens in het achterhoofd zat toch nog wel iets. Ik had natuurlijk de bril, na bestudering van de kaart, alweer in de tas gestopt en kon het etiket verder dus niet heel goed lezen. Groot was onze verbazing toen de mijnheer van de bediening vier glazen van die Testarossa inschonk en twee ervan naar een tafel achterin het restaurant bracht. Wat bleek: wijnimporteurs die elkaar kenden. Ze waren erg te spreken over die rode wijn overigens. Opeens kregen ook wij een glaasje van die Testarossa. Keurig aten wij natuurlijk eerst ons kabeljauwtje op, namen een stukje brood en proefden hem. Mensenkinderen....Die Testarossa, een Pinot Noir overigens, bleek uit Californië te komen en is de beste wijn van een Italiaanse wijnmaker, die een stukje grond in Napa Valley, Monterey heeft gekocht. Het kostte hem slechts drie kisten wijn om de mannen van Ferrari ervan te overtuigen de naam van hun paradepaardje aan die schitterende wijn te geven. Nu moet ik bekennen dat ik hem wel erg heftig vond. Erg veel vanille en zeker voor een Pinot Noir onwaarschijnlijk zwaar. We hebben met het glaasje dan ook erg lang gedaan. Maar grappig dit !
Na een keurige pauze kwam ons hoofdgerecht, wilde zeebaars op de huid gebakken. Eindelijk weer eens een zeebaars met smaak ! Uitstekend gebakken, mooi met zoutkristalletjes afgewerkt, op een bedje van wilde spinazie met erbij nog wat gefrituurde peterselie, eromheen wat toefjes kreeftensaus met stukjes prima kreeft en ook nog een lepel erg lekkere tomatenjus/saus. Een werkelijk prima gerecht, genieten dus !
De heren aan de belendende tafel zagen dat we door de Testarossa heen waren, althans ik, Marja nog niet en waren inmiddels aan een flesje Meursault begonnen, een Coche-Dury uit 1997. Ook die moesten we zeker proeven want ze konden zo wel zien dat we ervan zouden genieten. En dat deden we ook !
Na een prettige pauze kwam de kaas. Geen wagen hier, want daar is gewoonweg geen plek voor, maar een bordje. Van boven naar beneden lagen daar stukjes Reypenaar VSOP, waarbij we een leuk verhaal kregen dat de Reypenaar uitsluitend van geselecteerde jonge koeien in het voorjaar gemaakt wordt en dan ook nog eens uit Gouda komt, Doreval Montfoort, een rauwmelkse, dus illegale, Nederlandse kaas, die ik al kende van de maaltijd bij Kasteel Montfoort, Pont l' Eveque, hier ontdaan van de korst, wat me wat bevreemdde, maar later bedacht ik me dat lang niet iedereen houdt van de korreligheid van die korst (ik toevallig wel, maar goed) en Pierre Aubin, een kaas die ik niet kende, maar die me in de verte erg deed denken aan een Chaource, die ook zo'n lopende structuur en losliggende korst heeft. De kazen waren overigens stuk voor stuk uitstekend. Prima van temperatuur en belangrijker, want desnoods laat je je kaasjes even liggen, uitstekend op smaak. Zelfs de Reypenaar, die ik vaak veel te droog en dus te zout vind, was hier prettig. Erbij twee plakjes vijgennotenbrood, wat ik ook al lekker vond en een lepeltje rinse appelstroop, wat dan weer goed is voor de staalhuishouding in het lichaam. Genieten dus. Erbij geen port, zoals ons werd voorgesteld, maar een glaasje Pedro Ximenez.
De heren naast ons waren toe aan een andere rode wijn, maar de mijnheer van de bediening had ook nog een grapje. Er kwam een fles wijn, omgeven met aluminiumfolie op tafel en zowel de heren als wij kregen er een glaasje van en uiteraard moesten we vertellen wat voor wijn het was. Ik gokte op Zuidwest Frankrijk (dan zit je namelijk al snel goed ) en wat bleek, het was een Pauillac, een Lynch-Bages uit 1998. Nog niet geheel op dronk, maar al zeer goed te doen. Een 5eme Cru en volgens de ober een wijn die niet goed op waarde werd geschat. Dat zal allemaal best, wij vonden het een prima wijntje.
Waarmee we aan de koffie toewaren, espresso voor ons. Erbij wat koekjes die lekker waren en toen moesten we natuurlijk even uitbuiken.
Nadat we de rekening betaald hadden (slechts 123 euro) en iedereen zeer bedankt hadden, met de belofte snel weer te komen, reden we erg tevreden weer huiswaarts.

Concluderend: Linschoten heeft er in ieder geval een goed restaurant bij.