Glow by Wout Bru

In de stromende regen parkeerden we niet zoals gewenst op het parkeerterrein van Glow, waarvan je dan met een golfkarretje naar het restaurant wordt gebracht, maar pal voor de deur van het restaurant. Alles was hetzelfde als bij Lo by Wout Bru, alleen hingen er wat meer doeken en stond er een grote buitengrill mt personeel buiten. Even ter informatie: Bru heeft zich geassocieerd met twee "topchefs" , te weten Sebastian Mazzola, die iets belangrijks deed bij de gebroeders Adrià van el Bulli, en Tomas Scarpetti, rechterhand van de in Argentinië bekende chef Mallmann. Dat levert een kaart op waar Zuid-Amerikaanse en Spaanse invloeden afgewisseld worden met Japanse, Italiaanse en Belgisch-Franse invloeden en ingredinten.
De doeken buiten vielen letterlijk in het water en we renden min of meer het restaurant binnen. Waar de ontvangst vriendelijk was. We kregen bijna hetzelfde tafeltje als de vorige keer, helaas werden alle gasten voor de lunch aan een kant gehouden, ik begrijp het wel, maar het bevalt me niet. Aan de inrichting is verder ook helemaal niets veranderd. Wel verouderd...
De vriendelijke Engels sprekende dame vroeg of we een aperitief wilden, wat het geval was. Voor echtgenoot een glas champagne, Moët & Chandon hier en voor mij een Mojito. Ze stelde voor bij het aperitief alvast wat river crackers te laten komen om een aanvang te maken met het menu. Dat vonden we een prima idee en we kozen voor de Siciliaanse cracker, met kerstomaten, parmezaan en gekarameliseerde ui. De andere variant, Del Bosco, is met gepekelde en rauwe champignons en gedroogde ricotta.
Na niet al te lange tijd kwamen de crackers en zoals met alle gerechten hier is het de bedoeling dat je ze deelt, dus ze werden midden op tafel gezet. Ik vind dat een prettig concept. De crackers waren bijzonder lekker, heerlijk krokant en door de tomaatjes lekker fris.
De mojito overigens was perfect, gelukkig niet te zoet. We kregen de menukaartjes, leuk fluorescerend geel/groen, zeer passend bij Glow. Ook kregen we een korte uitleg en we gingen er eens voor zitten.
De kaart is onderverdeeld is river crackers (2), figurines (4), salades (2), rauw en puur(4 dacht ik), grillades met vlees van keurslager De Laet en Van Haver (5), bijgerechten (5), kaas (2) en desserts (3). Men kent een lunchmenu van 59 euro (drie gangen, incl. een glas rosé) en voor een volledig diner (ik begrijp nooit het verschil tussen lunch en diner, ik lunch veel liever en heb dan graag een dinerhoeveelheid, want dan eet ik 's avonds gewoon iets heel lichts en kleins) beveelt men aan om per 2 personen te kiezen voor 1 cracker, 2 figurines, 2 porties rauw en puur, 1 grillade, 2 bijgerechten en 1 dessert. Wij deden het iets anders.
Water wilden we ook wel en we bekeken de wijnkaart. Die is vrij normaal, hoewel ik de wijnen zeker voor Belgische begrippen aan de dure kant vind. We kwamen uit op een Rully, Domaine Belleville 2012, la Perche en die was in orde.
We hadden allebei gekozen voor een figurine. Figurine houdt in een slablad met een vulling naar wens, met een keuze uit vier mogelijkheden. Echtgenoot had gekozen voor die met gesmoord varkensvlees, Panca mayonaise, Criolla saus en gepofte varkensoren en hij was zeer tevreden. Panca en Criolla zijn allebei Zuid Amerikaanse salsas, Panca is met rode peper.
Ik kreeg de Peking Duck Style, jonge ui, prei en Granny Smith en ook ik vond het een bijzonder smakelijk hapje. Ik bedacht me wel dat je zo'n figurine ook gewoon als amuse zou kunnen geven...
Brood kwam op tafel met een potje waarin een smeerseltje zat van aubergine, knoflook, tomaat en basilicum, wat ik nogal duf vond, maar echtgenoot vond het wel lekker.
We gingen door met 1 portie rauw en puur en wij hadden gekozen, vooral omdat we graag ook iets van vis hebben, voor de tataki van hamachi in Chifa, daikon, wortelen, suikererwten en pindanoten.
In een ruime ruwe schaal kregen we een flink aantal plakken hamachi, gemarineerd en geserveerd in een saus met onder andere gember en soja, met erop een salade met daikon, zoetzure groenten, sesam, koriander en verkruimelde pindanoten. Chifa is een term die gebruikt wordt in Peru om te verwijzen naar de Chinese keuken waarin Peruaanse Chinese ingrediënten en smaak worden gefuseerd met Kantonees culinaire traditie. De hamachi werd te koud geserveerd, maar we hebben hem gewoon even laten staan, waardoor de smaak een stuk beter werd. De vis was zeer mals en lekker Oosters van smaak. De groenten waren knapperig en lekker, dus we waren tevreden over dit gerecht.
Wel viel ons op dat de borden beschadigd waren, bij ons allebei ontbraken er stukjes aan de randen en dat is jammer en volgens mij niet nodig.
We gingen verder met de grillade en een bijgerecht.
Als grillade hadden we gekozen voor de Iberische presa in mosterd-teriyakisaus. Als bijgerecht voor de gegrilde bloemkool, citroenzeste en broodkruimels van spelt.
De grillade verscheen zoals overal op een kleine tafelgril. Gelukkig was bij ons het vlees al helemaal klaar, aan de tafel naast ons bleef de gril aan en dat leverde nogal veel rook op. Iberisch presa is het nekstuk zo lieten we ons vertellen. Zeer mals, uitstekend gegaard vlees was het. Per persoon zo drie stukjes, wat ik gezien de prijs (38.00) een beetje weinig vond. Ik vond en vind de prijzen sowieso lichtelijk buitenproportioneel. De bloemkool kwam uit de oven, waar hij maar liefst een uur in gegaard was en was verrassend lekker. Van buiten zeer crunchy en van binnen mooi zacht en vol van smaak. De smaakmakers waren buiten de genoemde citroenzest en de broodkruimels nog diverse groene kruiden.
Opeens viel me de vrij harde muziek op, op de een of andere manier begon dat storend te worden, ik moest mijn stem verheffen om echtgenoot te bereiken, terwijl het toch kleine tafeltjes zijn. Vervelend omdat de tafeltjes dicht bij elkaar staan en er dus al weinig privacy is en als je dan ook nog harder moet praten is dat helemaal weg.
Nog even een woordje over het personeel: dat is zeer vriendelijk en goed op de hoogte van het reilen en zeilen ook in de keuken.
Het was tijd voor een sanitaire stop. Nu heb ik het daar verder nooit over, want dat is weinig interessant, maar deze keer wel, want bij het betreden van de toiletten viel me de vieze toiletlucht op. Bovendien was een van de drie toiletten buiten gebruik en in een van de twee overgebleven toiletten deed het licht het niet. En het toilet was ronduit vies. Toen ik terugliep naar onze tafel viel me op dat een van de kasten was dichtgeplakt met dik zwart tape, geen gezicht. Dit om aan te geven dat er dus niets veranderd is aan de inrichting, maar dat er wel degelijk sprake is van veroudering. Ik vind dit soort dingen absoluut niet kunnen in een restaurant wat zelf vindt dat ze van een bepaalde klasse is.
Enfin, weer terug aan tafel werd ons gevraagd of we nog een dessert wilden. We bekeken de kaart nog even en besloten om maar eens te beginnen met een van de twee kaasgerechten die je per 2 personen bestelt, de Torta de Oveja geserveerd met Liefmans Goudenband. Het betreft hier kaas afkomstig van ongepasteuriseerde schapenmelk uit de Spaanse provincie Zamora.
Op een rond houten bord kregen we een flink stuk heerlijke kaas, romig maar toch stevig van smaak met erop behoorlijk veel geschaafde zomertruffel en eronder een fantastisch lekker stroperig iets waarin honing, maar ook iets hartigs en fruitigs te proeven was. Het combineerde ontzettend goed met de kaas en de truffel. Erbij verder diverse soorten brood en allerlei fruit en noten. Een ontzettend lekker kaasgerecht vonden we het. Het bier paste er uitstekend bij.
Toen moest er natuurlijk toch ook nog een dessertje komen. Keus uit drie, te bestellen voor 2 (18) of 4 (36) personen. We kozen voor de romige chocoladeganache met seizoensfruit en kregen een prachtige, goddelijk lekkere plak chocoladeganache, die smolt in de mond en zeker niet te zoet was. Erop heerlijk rood fruit, wat natuurlijk perfect past en we waren tevreden mensen.
We sloten af met espresso, wat een nogal laf koffietje bleek te zijn, waarbij 1 koekje per persoon kwam. Toen ik op de rekening zag dat dat per persoon 5 euro koste, kreeg ik lichtelijk de pest in, want de prijzen liggen hier al bijzonder hoog en dan ook nog voor de koffie zo'n onwijze prijs rekenen vind ik buitenproportioneel. Over het algemeen heb ik het niet over prijzen, maar dit is abnormaal wat mij betreft. Voor deze toch relatief simpele lunch waren we 223 euro kwijt en dat vind ik teveel. De koffie deed de deur dicht wat mij betreft. Daar kon zelfs de afscheidsgroet van de heer Bru niets meer aan veranderen. Tel daarbij op de staat van de toiletten, het serviesgoed en de kasten en de hoge prijzen van de andere gerechten, dan kom ik uit op niet nog een keertje Glow by Wout Bru. Jammer, want ik vond het eten, zoals te lezen is, best lekker, met een uitschieter van de kaas, die vond ik absoluut heerlijk.