De Leuf in Ubachsberg

Het was Open Dag op de Universiteit van Maastricht en Ole dacht wel dat hij nog even een opleiding zou moeten bekijken. We wilden er wel een weekendje van maken en dus ergens leuk dineren. Bij De Leuf deze keer, want daar waren we nog niet geweest.
Een hotel in Heerlen was zo geboekt en de 23e maart naderde snel. Inmiddels had Ole zijn studiekeuze al gemaakt, maar we gingen natuurlijk toch, want een fijne maaltijd laten we ons niet door de neus boren.
's Middags maakten we een mooie rit door het Zuid-Limburgse landschap, waarbij we bij toeval ook Ubachsberg aandeden, wat dan weer een foto opleverde van het pand.
Tegen 8 uur reden we de parkeerplaats op, die al flink gevuld was, het was natuurlijk TEFAF-weekend. Ook het restaurant, met een mooie entree overigens, was geheel gevuld.
Een mooie ruimte, ruime tafels, mooie kunst aan de muur, mooie verlichting en schitterende bloemstukken her en der. Goede bediening onder leiding van de vrouw van de kok, die duidelijk het overzicht heeft en ook bewaard.
We kregen een ronde tafel in een soort nisje met zicht op de binnenplaats, waar je waarschijnlijk bij mooi ook kunt dineren, dan wel het aperitief kunt gebruiken, maar het vroor nu, dus er was niets opgesteld.
Een glaasje champagne wilden we wel, Ruinart hier. Vrijwel direct verscheen er een plateau met diverse chips: eentje van spinazie, eentje van rode biet, eentje van bataat en eentje van truffelaardappel. Erbij in een schaaltje een dip van Japanse yoghurt (?) met koriander en mint. Lekker, maar niet heel uitgesproken. Per twee personen ook een cornetto met zalmmousse van Schotse wilde zalm en zalmeitjes: lekker.
Vervolgens in een zwart ronde diep bord een oester. Een gepocheerde Gillardeau oester met sneeuwijs van gin-tonic, komkommerzoetzuur, citroen en Jalapenopeper. Ook lekker.
We kregen de kaart die we bestudeerden voorzover mogelijk, want die kaart ziet er mooi uit van buiten (glasplaat en losse inlegvellen, wat ik dan persoonlijk weer minder vind), maar is lastig te hanteren op een gevulde tafel. We besloten tot het menu Verwondering, waarbij ik er pas later achterkwam dat we bij het eerste gerecht een keuze moesten maken, maar ik zal er overheen gelezen hebben.
Hierna een min of meer bekende amuse voor echtgenoot en mij, maar dan in de uitvoering van Hertog Jan: crème van aardappel, vanille, mokka, oude Beemster. Flink wat hele zachte aardappelcrème met eromheen wat koffie en vanille en erop wat geraspte oude Beemster. Aardig, maar in mijn beleving ietsjes te zacht van smaak, waardoor de diverse componenten niet helemaal uit de verf kwamen en zeker niet samenkwamen.
Het slot van de amuses was een eitje gevuld met een op lage temperatuur gegaarde eidooier met knolselderij, haringeitjes, lavas en Hollandaise saus. Lekker!
Ergens tussendoor waren er twee krokante crackers op tafel gezet met allerlei noten en ras el hanoutkruiden, erg lekker en nu kwam er een biologisch zuurdesembroodje met lijnzaad, boter - gezouten en ongezouten - op tafel.
We bekeken ondertussen de wijnkaart en kozen uiteindelijk voor de Saint-Romain, Frederic Magnien. Uiteraard een erg prettige wijn. Water wilde we ook wel, plat en bruisend en nu dan toch een wat ernstiger puntje van kritiek: de avond duurde lang, er zaten flinke pauzes tussen de gerechten dus we hebben in totaliteit 7 flessen water gedronken, waarbij de bediening alleen bij de laatste fles vroeg of we nog een nieuwe wilden.Ik ging er op de een of andere manier van uit dat ook hier sprake zou zijn van een waterarrangement - hoe stom ik die naam ook vind... Op de rekening prijkt dus het schrikbarende bedrag van 49 euro voor het water. Ik begrijp best dat er iets gerekend moet worden, maar op de een of andere manier vind ik dit niet meer leuk.
Het eerste gerecht was dus een keuzegerecht. Beide zonen kozen voor de Sint Jacobsvrucht. Coquilles dus. Eentje gebakken en eentje rauw in plakken gesneden. Erbij schuim van eekhoorntjesbrood, macadamiapoeder en diverse structuren van aardpeer. Ze vonden het erg lekker.
Echtgenoot en ik hadden gekozen voor de zee-egel. Zee-egel met avocado en bleekselderij staat op het menu. In een zee-egeljasje troffen we zee-egel aan in al zijn hoedanigheden met ijs van komkommer en garnaaltjes. Op een apart bord diverse structuren van komkommer, waaronder bijvoorbeeld ijs van komkommer met dille, diverse structuren van avocado, poeder van tomaat en ook garnaaltjes.
Een lekker fris gerecht, met name de zee-egelcomposities vond ik bijzonder smakelijk.
Mevrouw Van der Bunt zag me af en toe schrijven en wat foto's maken en kwam even een praatje maken en zij vertelde me van hun reis door Europa langs de ***sterrenrestaurants. Ik mocht het boek - Reis naar de sterren - even inkijken en uiteraard hebben we dat bij het afrekenen gekocht. Erg leuk!
Het volgende gerecht bleek een extraatje van de kok te zijn, een geweldige verrassing dus. Een van zijn signaturedishes. Een mooi bord met allemaal schelpjes en andere dingen uit de zee kregen we met erop een oesterschelp gevuld met garnalen, mosselen, oester, kokkels, citroen op diverse manieren, zeekraal en een schitterende saus met limoen. Aan tafel werd er vloeibare stikstof in het bord geschonken zodat dat leuke mistige effect ontstond. Het gerechtje overigens was schitterend van smaak, perfect in balans en mooi in de zuurtjes. Echt erg lekker!
Het tweede gerecht van het menu waren langoustines. Langoustine, ganzenlever, rode biet, venkel. Brioche troffen we aan met een aan tafel geschonken bouillon van dashi, waarin een fijn pepertje te proeven was. Verder een schitterende geroosterde langoustine, een cilinder ganzenlever, quinoa en diverse structuren van biet. Een erg mooi gerecht weer.
Na enige tijd verscheen ons volgende gerecht, het derde van het menu dus, wintertruffel. Wintertruffel, ossenstaart, knolselderij, peterselie. Voor echtgenoot was de knolselderij gewisseld met spinazie, zeer attent.
Weer in een mooi zwart kommetje/bordje troffen fantastische zachte ossenstaart aan, mooi hoog op smaak, bedekt met peterselie en knolselderijcrème, waarover flink wat truffel was geschaafd. Alweer erg lekker.
Bij het hoofdgerecht kwam na de twee flessen Saint-Romain een glaasje Brunello di Montalcino, Torre Terza 2005. Een erg mooie Brunello. Perfect passend bij het Anjou-duifje. Anjou-duif, broccoli, pastinaak, vloeibare bloedworst, Amsterdamse ui...Op een plakje vloeibare bloedworst en crème van pastinaak lag de schitterende duivenborst. De vloeibare bloedworst overigens was prachtig van smaak en voegde werkelijk iets toe aan de duif. Erbij verder een quenelle van gehakte broccoli en een drumstickje van de duif en een mooie saus van Amsterdamse ui, wat precies het benodigde zuurtje aan het gerecht toevoegde. Wederom erg mooi, mooi hoog op smaak en een leuke, aparte combinatie.
Ook hier een bijzonder mooie kaaswagen, die werd voorgereden. We maakten alle vier onze keus en ik kreeg een stukje Brie de Meaux, Roquefort, Epoisses, Vacherin, Cabecou en Munster met erbij een lepeltje met een chutney van Griekse vijg. Op tafel verder een bord met walnoten, met notenkraker, en geroosterd notenbrood. Dat notenbrood was zo ontzettend lekker dat ik geheel tegen mijn gewoonte in de hele halve boterham heb opgegeten...
Het dessert was zo tegen middernacht in aantocht, dus ik nam nog een glaasje Coteaux du Layon Rochefort 2010, Chateau Pierre-Bise, die me beviel.
Het eerste dessert was selderij. Selderij, blad, bleek, knol. Op een mooi bord kregen we ijs van bladselderij, crème van bleekselderij en merengue van knolselderij. Het klinkt heel simpel, maar het was verrukkelijk en ik vond het extra leuk dat alle drie de smaken uitstekend te herkennen waren.
Echtgenoot kreeg een dessert gebaseerd op aardpeer. Crumble en gel van yuzu en ijs van aardpeer met erop nog een krokantje van aardpeer. Ook hij was erg tevreden met zijn dessertje.
Het volgende dessert waren lychees. Lychee, Ylang Ylang, kokos, gember. Laat ik het kort houden en vertellen dat van alle vier de genoemde ingrediënten allerlei structuren op het bord lagen, die prima bij elkaar pasten en die ook erg lekker waren.
We sloten af met goede espresso, waarbij mooie friandises kwamen. Allereerst een plateautje met onder andere een glaasje met advocaat en chocolade waarin een suikerspinnetje stond, een lemoncurdtaartje, een Werthers Original en een makaron met vanille.
Bij het tweede kopje kwam de patissier met een prachtig plateau met allemaal bonbons langs en konden we onze keus maken. Ik koos voor een witte met een vlierbloesemvulling, een melk met een vulling van rood fruit, allebei erg lekker en een rode van kimchi met chocolade was en daarmee was ik iets te enthousiast geweest, want ik was even vergeten dat ik kimchi eigenlijk helemaal niet lekker vind, maar dat ligt dus helemaal aan mij.
Als allerlaatste afsluiter kwam er een bonsaiboompje met vier witte druiven genjecteerd met grappa en gedoopt in witte chocolade en toen waren we volledig voldaan.
Na het betalen van de rekening namen we afscheid van de zwarte brigade en reden tevreden naar het hotel.